We zijn weer thuis!

Lieve vrienden,



Daar zijn we dan... we zijn weer thuis. Daar zitten we aan onze eigen tafel, in ons 'eigen' Nederlandse zonnetje, in ons eigen huisje, met onze 'eigen' radiozender aan. Koffie en thee drinken uit onze eigen bekers... Wel vreemd, maar ook heerlijk.


Vannacht 14 uur geslapen, we zullen het wel nodig gehad hebben. Dus nu, net wakker, koffie en thee gezet, en heerlijk even zitten genieten van al dat "eigen".

Zometeen aan de koffers beginnen. Alles is goed en heel meegekomen. We hadden dat niet helemaal verwacht, want toen we in Holambra vertrokken was alles ordelijk en netjes ingepakt, maar op São Paulo moesten we om-pakken. De handbagage werd (geheel tegen onze verwachting in) gewogen, en de tas van Violette (met alle boeken) was 4 kg te zwaar. Maar de koffer van Violette kon nog wel wat hebben, ja, gewicht wel, volume eigenlijk niet... dus we hebben 4 kg boeken nog in de koffer gepropt, en wonder boven wonder is alles netjes aangekomen... gelukkig maar!

Op Brussel door de familie opgewacht! Het was ook weer heerlijk om hen te zien... dan voel je dat 3 maanden toch best een tijd is. Het was weer fijn om samen te zijn. Gezellig met elkaar geteten en gedronken. Dat was weer geweldig!

Er zijn ook wel dingen anders. Violette zit even de reclame door te kijken - 5 bbq worstjes, gehakt schnitsels ed. we hebben helemaal geen zin om het Nederlandse vlees te proeven - wat zijn gehaktschnitsels nu vergeleken bij Picanha? nou ja, we moeten er maar aan wennen. Zo zijn er nog wel meer dingen, de prijzen zijn in Euro's en niet in Reais, toch wat prijziger... ;-)

We gaan maar eens wat uitpakken...

Lieve vrienden, we zijn weer in Nederland...! We zien jullie (nu echt) snel!

Groetjes,

Erik en Violette

Het afscheid...

Het afscheid,

"Afscheid nemen bestaat niet", zong een bekende zanger waarvan ik de naam even kwijt ben, nou… hij heeft er geen verstand van, want het bestaat wel degelijk! Gisteren hebben we namelijk echt afscheid moeten nemen. De laatste vergadering hier in Holambra. De zaal zat vol nieuw gemaakte vrienden, en dan moet je vertellen dat je weer weggaat… nooit leuk….

Onze afscheidsdag zag er als volgt uit: ’s ochtends hebben we nog wat ingepakt, en ons voorbereid op de vergadering. Daarna zijn we gaan eten bij Peter en Marcia, samen met een groepje van degenen hier uit de gemeente. Dat was gezellig, ook lekker. Toch nog even een BBQ-tje meegepikt… Heerlijk. Daarna zijn we met z’n allen naar de Expoflora geweest. Hét evenement van Holambra. Het duurt ongeveer een maand en is de vergelijken met een hele grote droomvlucht uit de Efteling, maar dan zonder trollen en elfjes. Overal waar je kijkt bloemen en Brazilianen in Nederlandse klederdracht. Schitterend om te zien, maar ook een beetje kneuterig. We vragen ons af wat voor idee de Brazilianen van ons Nederlanders krijgen. Dat we de hele dag op klompen lopen? Dat alle jeugd volksdanst? Dat overal delftsblauwe, porseleinen molentjes staan? Ik weet het niet. Het was wel leuk om te zien. En de Brazilianen gingen helemaal uit hun dak! Schitterend om te zien!

Na de expoflora naar de zaal, afscheid in de zaal, en daarna (onverwachts) weer naar Peter en Marcia voor een ‘afscheidsfeestje’. Dat was ook heel leuk. Iedereen had weer wat eten en drinken meegenomen en samen hebben we dat opgegeten. Het was gezellig. Muziek, vrienden, eten en drinken. De pioniers hebben elkaar nog gelukkig nieuwjaar kunnen wensen, want het was al echt 1 september toen we naar huis gingen. Het afscheid was zwaar, maar het moest nu eenmaal!

En helaas, daar zitten we dan, onze koffers nog een beetje verder inpakken, en dan doen we hier alles op slot en gaan we echt weg… Naar huis… Daar zien we wel weer naar uit hoor. We missen jullie in Nederland ook!

Tot snel!

Erik en Violette

We hebben de zenuwen!

Lieve vrienden,

We hebben de zenuwen. Morgen is het zover, dan gaan we de lange reis weer ondernemen... Hoe voelt dat?

Van de ene kant heel fijn dat we weer naar huis toe kunnnen, jullie allemaal weer kunnen zien, en gewoon weer thuis kunnen zijn, op ons eigen vertrouwde stekje... Maar van de andere kant, we hebben het al eens gezegd, doet het ook wel pijn om hier weer weg te moeten. Saudade, noemen ze dat hier. We hebben dat naar Nederland, maar nu ook al weer terug naar Brazilië.

Hoe staat het met de voorbereidingen? Het huisje blinkt, we hebben het van onder tot boven helemaal uitgesopt, de tuin ligt er weer keurig bij, alles is gemaaid en gesnoeid, de koffers kunnen bijna dicht, vandaag moeten we nog wat kleren aan, ook vanavond op de vergadering, maar als die voor bij is (en het afscheid dat georganiseerd is) dan ritsen we alles dicht, en zijn we er helemaal klaar voor!

We vertrekken morgen rond 13:00 uur hier in Holambra, dan gaan we naar São Paulo, waar we 's avonds vertrekken. We vliegen 's nachts, en komen aan het einde van de ochtend in Zurich aan, waarna we doorvliegen naar Brussel. Hier worden we natuurlijk opgewacht door een joelende menigte, en rijden we door naar huis... en dan... Jet Lag!

We hebben al van velen gehoord dat de jet-lag behoorlijk kan toeslaan... we zijn benieuwd. We hopen dat het allemaal wel mee zal vallen, maar we rekenen er maar op dat we even nodig hebben om bij te komen... Ach ja, het hoort er bij, zullen we maar denken!

Lieve vrienden,

We zien er naar uit jullie allemaal weer te zien,

Tot snel!

Erik en Violette

De laatste keren…

Lieve vrienden,

Het einde nadert… dat betekent van verschillende dingen de laatste keren… Vandaag de laatste keer vergadering in Campinas. Vanochtend hebben we daar de wachttoren bespreking gehad, met daarna de laatste keer velddienst in Campinas… Vanmiddag uitgenodigd voor een churrasco, niet de laatste want die komt morgen pas… We hebben wel een hele gezellige middag gehad. Lekker eten, natuurlijk, gezellige omgang, en omdat het hier (voor Nederlandse begrippen) heet is, (ongeveer 30 graden) hebben we wat kunnen zwemmen in het zwembad van de broeders en zusters waar we geBBQd hebben. Heerlijk!

Ook wel jammer hoor, al dat laatste dit, laatste dat… we hebben nu helemaal geen zin om afscheid te nemen. Je wilt hier nog zo veel doen. Nog even naar dit nabezoek, en dat nabezoek, en dan zijn ze natuurlijk niet thuis… soms best frustrerend. Maar ja, het is niet anders… We moeten maar wennen aan het idee…

Iedereen vraagt wanneer we weer terug komen… Wij weten het ook niet, maar als het kan willen we zeker nog eens teruggaan om te zien hoe het gaat, en de nieuw gemaakte vrienden weer te zien

Morgen de laatste lezing en WT studie hierzo… daarna de laatste BBQ en dan gaan we voor het laatst naar verschillende nabezoeken, voor het laatst hier in de velddienst…

:’-(

Ach ja, thuis is er ook van alles te doen! We storten ons thuis gewoon weer op ons werk, de velddienst enz… we komen er wel door heen!

In elk geval zien we er naar uit jullie thuis allemaal weer te zien!

Tot snel!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Uba-chuva in plaats van UbaTuba (chuva = regen)

Ons strand-“vakantietje”…

Lieve vrienden,

Zoals we al hadden laten weten zijn we de afgelopen (halve) week aan het strand geweest… Natuurlijk zouden we wat ontspannen, maar we zouden ook nog velddienst doen. We hadden daar immers leuke adressen opgedaan! Hoe is het ons vergaan? Luister maar…

Zaterdagmiddag zijn we vertrokken. We zijn ’s ochtends nog in de velddienst geweest in Campinas, en daarna meteen doorgereden naar Ubatuba… De reis verliep best goed, het is toch altijd nog verder dan je dacht… Tot zo’n 30 km voor Ubatuba ging alles prima. Maar zoals we al eerder hebben verteld, er ligt een hoge bergrug voor de kust, en daar moesten we doorheen. Op een gegeven moment reden we van de stralende blauwe lucht een wolk in, en niet te zuinig… De laatste km’s waren behoorlijk mistig. Soms zelfs zo mistig (en ik overdrijf niet) dat we maar een meter of 5 zicht hadden. We moesten de weg volgen door te kijken waar de middenstreep was, zo weinig zicht hadden we. Dat is best te doen, als je op een recht weg rijd, maar je weet hoe dat gaat in de bergen… Haarspeldbochten, sommigen zo steil en scherp dat je er maar stapvoets doorheen kon – dat was trouwens toch het enige verstandige met die mist... Maar goed, we zijn aangekomen, en alles was nog heel.

Maar ja, aan de andere kant van de berg, aan zee, was het helaas ook erg bewolkt… regenachtig zelfs. Maar… zo beloofde de hotel-eigenaar, morgen zou het beter zijn. Daar rekende we dan maar op. Het was trouwens een heerlijk hotelletje (Pousada da Paja). Geweldig, vlak aan het strand (vanuit ons bed tot de zee, een halve minuut lopen). Heerlijk! Het geluid van de zee de hele dag op de achtergrond… erg ontspannend! We hebben dan ook heerlijk genoten. Zondag was onze eerste ontspan-dag, en inderdaad, de dag begon schitterend, met een hele blauwe lucht, en een heerlijk warm strand. ’s Middags stak er echter een windje op die nevel en wolken tegen de bergen blies, en het betrok. Maar geen probleem, hoor, het was niet koud, en we hebben een heerlijke middag en avond gehad in Ubatuba. Maandag was helemaal een heerlijke dag, weer echt strandweer. Heerlijk hoge golven, en een perfect zonnetje om in op te drogen en onze boeken uit te lezen…

Dinsdag was onze velddienst dag… We hebben het restant van de adressen van de vorige keer gezocht. Deze keer hadden we van te voren wat kunnen doen, dus op internet hebben we de straten gezocht, zodat we niet (erg) hoefde te zoeken. Helaas hebben we die dag geen Nederlanders gevonden, maar er is wel gebeurd wat ik eigenlijk al veel eerder eens had verwacht. Bij een van de adressen in Caraguatatuba vroegen we of er Nederlanders op het terrein woonden, nee dus, degene die er woonde (Vermeulen oid) was een derde generatie Nederlander, die inmiddels natuurlijk geen woord NL meer sprak. We legde kort uit aan de Braziliaanse buren op hetzelfde terrein waar we voor kwamen… “Zijn jullie eh… Jehovah’s getuigen?” Vroeg een jongen daar. “Ja” zeiden wij. “Oh leuk,” was zijn reactie, “wij ook…! Kom binnen!” Dat deden we dus, en hebben even wat gedronken, en zijn uitgenodigd voor de lunch, helaas hadden we daar geen tijd voor. Maar het was wel even leuk om broeders en zusters te ontmoeten, en met ze te praten over hoe het werk hier in het NL-veld gaat!

Woensdag was de terug-ga-dag. Helaas… we hadden nog wel even verder willen ontspannen, maar de tijd was op. We moesten nog naar een nabezoek, die hadden we gebeld en zou dinsdag niet thuis zijn, maar woensdag wel… Dus daar zijn we naar toe gereden. Ook dit was natuurlijk weer super! De vorige keer (ik heb er toen ook over op het blog geschreven) was het al heel gezellig, en hebben we zo’n 2 uur binnen gezeten, en deze keer weer! We hebben een leuk getuigenis kunnen geven. Het is echt jammer dat ze zover van een NL-groep wonen, want ze zijn echt geïnteresseerd en hebben zo veel vragen. We hebben het eerste hoofdstukje uit het Leert de bijbel boekje kunnen aanhalen over het feit dat antwoorden te vinden zijn, dat we ze alleen moeten zoeken in de bijbel… Misschien kunnen we ze nog eens bellen, en als er een groep naar het strand gaat, kunnen ze daar misschien wel even aanwippen. We vertrouwen er op dat als ze een ontvankelijk hart hebben, dat Jehovah er wel voor zorgt dat ze op de juiste manier bereikt worden….

Al met al was onze trip erg geslaagd! We hebben leuk kunnen prediken, en zijn uitgerust… Klaar voor de laatste paar dagen… De laatste BBQ’s… de laatste vergaderingen… de laatste velddienst… hmmm… eigenlijk is het helemaal niet leuk om afscheid te moeten nemen hier. Inmiddels heb je een leuke band met de broeders en zusters hier, je begint net een leuke band te krijgen met je studies en nabezoeken… en dan moet je weer weg… Maar ja, we zien er ook weer naar uit om in NL iedereen weer te zien, en verder te gaan met het verzorgen van de adressen daar… Kortom… gemengde gevoelens…

Lieve vrienden, We zien jullie allemaal snel weer!

Groetjes,

Erik en Violette

We zijn weer thuis….

Voor zolang als het duurt tenminste….

Lieve vrienden,

We zijn er weer. Na een paar dagen in Holambra 2 te zijn geweest, zijn we weer ‘thuis’ in Holambra (1). Het zijn heerlijke dagen geweest! We hebben echt genoten van het werk dat we konden doen. Er is zoveel te doen daar! Er zijn zoveel leuke adressen, zoveel vriendelijke Nederlanders… Het was gewoon jammer om terug te moeten.

Het is ongelofelijk. Hier in Holambra 1 is al zo lang gepredikt dat veel mensen weer echt Nederlands reageren… Snel “geen interesse” zeggen. In Holambra 2 is het heel anders. Er is daar nog niet veel gepredikt in het Nederlands, met als gevolg dat iedereen ons wil leren kennen. Onze aanwezigheid gaat als een lopend vuurtje door het dorp, en velen zijn nieuwsgierig naar wat we komen doen en wat we te vertellen hebben… Echt heel leuk!

Er zouden daar gemakkelijk bijbelstudies opgericht kunnen worden… als er maar meer tijd was, en er meer aandacht aan geschonken kon worden. Het moet wel op de ‘Brabantse’ manier. Eerst kletsen, dan kletsen, nog even kletsen en dan even wat over de bijbel zeggen. De keren daarna weer, maar steeds iets minder kletsen. Als het gezellig was, mag je terugkomen. Zo moeten ze eigenlijk een bijbelstudie krijgen, zonder dat ze er zelf erg in hebben – net als in Nederland eigenlijk…

De Braziliaanse broeders en zusters snappen dat niet. Het cultuurverschil zullen we maar zeggen. De Braziliaanse manier van prediken is heel anders. Recht voor z’n raap. Voorbeeldje? “Ah, u bent Katholiek? Dan gebruikt u beelden bij uw aanbidding, toch…? Weet u wat de bijbel daarover zegt…? Kijk maar… Ziet u, dat mag helmaal niet!” Lekker tactvol hè! Bij de Brazilianen werkt het, kijk maar naar de toename hier, maar bij de Nederlanders loopt het toch niet lekker… ra ra hoe kan dat…?

We proberen het groepje uit Campinas dat voorzichtig te vertellen. We hebben uitgelegd dat Nederlanders net bruine bonen zijn (dat eten ze hier elke dag, dus dat kennen ze!). Als je die koopt in de winkel, zijn ze gedroogd, en heel hard. Ze moeten eerst weken/wellen, dan kun je ze koken, en als ze (heel) lang hebben opgestaan, kun je ze eindelijk eten… Zo is het ook met Nederlanders – ze zijn niet meteen ontvankelijk voor het goede nieuws, ze moeten eerst langzaam wennen (wellen) door leuke en gezellige gesprekjes, dan langzaam koken en gaar worden door ze langzaam op te warmen voor de bijbel en nog meer leuke gesprekjes, voordat je ze met het goede nieuws kunt bereiken! Dus: “Holandeses parecem Feijão” ofwel “Nederlanders lijken op bonen” is hier een gevleugelde uitspraak geworden…

Dus op de Nederlandse manier zijn we aan de slag gegaan in Holambra 2, voor de tweede keer. Het was gezellig. We hebben een boel gezellige gesprekjes gehad, en ook regelmatig de bijbel kunnen gebruiken. Er is een gemakkelijk onderwerp waar mensen graag over praten hier en dat is de (corrupte) regering… Dan is het stapje naar Gods Koninkrijk natuurlijk snel gemaakt, en de mensen waarderen dat wel… De meeste zijn katholiek, dus ze bidden er al heel hun leven om, en als je ze dat duidelijk maakt, worden ze langzaam enthousiast. Inmiddels is het een beproefde tactiek geworden, en het werkt altijd. Zo kun je de Nederlandse bonen als het ware in de snelkoker doen… We denken dat er wel 3 of 4 bijbelstudies haalbaar zouden zijn als je meer tijd in Holambra 2 zou hebben… Misschien de volgende groep. We hopen het! Wij hebben in elk geval fijn voorwerk kunnen doen, en er echt van genoten!

Wat staat er de LAATSTE 2 WEKEN op het programma? Eerst gaan we er lekker met z’n 2tjes even tussen uit. Zaterdag vertrekken we weer hier, we gaan dan naar Ubatuba, weet je wel, waar we al eerder “gepredikt” hebben aan het strand. We gaan daar “nabezoeken” brengen…. ;-) Serieus hoor, we hebben daar nog steeds een flink aantal adressen, en echt een paar nabezoeken, dus we gaan daar aan de slag, en pikken meteen een paar dagen vakantie mee aan het strand! We hebben er zin in! Het is hier heerlijk weer! Een tikje te warm voor de velddienst, maar voor het strand is het PERFECT!

Tot snel weer (natuurlijk hier op het blog, maar inmiddels ook “Live” weer tot snel!)

Lieve groeten,

Erik en Violette

Onze week...

Lieve vrienden,

Zoals we al eerder schreven, we hebben het druk. Wat hebben we allemaal gedaan deze week? Velddienst, vooral velddienst. We hebben nog een boel te doen hier als we alle nabezoeken (nog eens) willen nagaan, dus daar hebben we hard aan gewerkt. Vooral maandag en woensdag. We hebben weer hele leuke adressen opgedaan, en een paar hele leuke nabezoeken kunnen doen, en misschien zelfs wel nog een studie opgericht.

Dinsdag hebben we ook nog wat anders gedaan. We hebben geprobeerd ons visum te verlengen. Wat een ramp! We spraken bij een groot winkelcentrum af met een broeder uit Campinas om ons te helpen. Hij wist hoe en wat en vooral waar. Geen probleem dachten wij. We spraken af om 15:00 uur. Wij waren (natuurlijk, zoals het Nederlanders betaamt) op tijd. Om drie uur kregen we een telefoontje van de broeder “ik ben een beetje later” (zoals het Brazilianen betaamt). Uiteindelijk was dat beetje zo’n anderhalf uur. Geen probleem zei de broeder, ze zijn tot 17:00 uur open, dus we hebben nog even. Uiteindelijk toen we bij de Federale Politie waren, waar je een nieuwe stempel moet gaan halen was het 16:45…

Een kwartiertje speling dus. Tijd genoeg? Nee hoor! Echt niet, we liepen tegen de volgende problemen aan: We moesten twee ingevulde formulieren hebben. Waar halen we die vandaan? Die hebben ze daar. We kregen ieder dus zo’n formulier. We moeten ook belasting gaan betalen. Hoe doen we dat? Dan moet je naar een ander kantoor. Wij naar het andere kantoor. Hier draaide men een betaalopdracht uit de computer, deze mochten we bij de bank gaan betalen (2x R$ 67,-). Toch nog maar even bij de ambtenaar vragen of het niet zonder te betalen kan, het was per slot van rekening niet voor 90 dagen, maar voor 3 dagen.

De ambtenaar zei dat het in elk geval vandaag niet meer zou lukken, ze hebben maar 50 visa per dag, en die waren op… We moesten dus in elk geval eens terugkomen. De broeder zou voor ons de betaling regelen, als wij alles zouden invullen en zo. Vrijdag zouden we het gaan afwerken. Dat hebben we gedaan. De betaling was rond, de formulieren ingevuld en om 8:15 stonden we weer op de stoep bij de Federale Politie. We gaven alles af, en 5 minuten later stonden we weer buiten, met een verlengd visum. Dat ging snel, het heeft allen bijna een halve dag gekost…

We zijn Vrijdag meteen na het stempelen door gegaan in de velddienst. We zouden Portugees buitengebied gaan doen. Schitterend! We konden tussen de huizen door soms wel 15 minuten rijden zonder een ander huis te zien. Je snapt natuurlijk wel dat de wegen daar niet zo zijn als in Nederland, dus is het best spectaculair. Ik heb een filmpje gemaakt dat je beslist eens moet zien… Kom in NL maar eens kijken! Maar het was zoo mooi! Zo uitgestrekt. Je bent 15 km uit de stad, en je bent in zo een landelijk gebied, je kan het je gewoon niet voorstellen! Zo’n mooie natuur! Heerlijk prediken – helaas hebben we niet veel mensen thuis getroffen. Het was wel een schitterende ochtend. Heerlijke velddienst!

Ook ’s middags was fijne velddienst. Ik heb vooral straatwerk gedaan, maar Violette mocht mee naar 2 bijbelstudies (Portugees) en daarna nog 2 Nederlandse nabezoeken in een gesloten woonwijk (met gigantische kastelen van huizen). De studies gingen leuk, en Violette kon mooi meedoen. Om de Nederlanders te vinden was een stukje moeilijker. Het gaat bij zo’n wijk als volgt: Je rijdt met je auto naar slagboom of een deur oid en dat wordt gekeken of je naar binnen mag. Je moet een reden opgeven of weten naar wie je toe gaat of in die wijk wonen.

Een zuster die met Violette mee ging heeft in die wijk boekstudie, en mag (ze kennen haar inmiddels daar, ze heeft zelfs een pasje) zo naar binnen. Maar Violette reed… En Violette kenden ze niet, dus ze mocht niet naar binnen! Terug kon ook niet meer, want daar stonden andere auto’s – wat een verhaal, uiteindelijk toch naar binnen gemogen, maar ze moesten beloven meteen weer naar buiten te rijden om via een ander loket te vragen of ze naar binnen mogen, het loket voor onbekenden. Vanuit dat loket kan de bewaking naar personen in de wijk bellen om te vragen of ze naar binnen mogen. Gelukkig woont er een zuster (die ook de NL-groep ondersteunt) in die wijk, die hebben ze dus laten bellen vanuit de bewaking – en ze mochten binnen… Moet ik een pasje voor je maken, dan kan je de volgende keer gewoon naar binnen? Vroeg de bewaker – Ik heb al zo’n pasje! Zegt de zuster… waarop de bewaker z’n collega op z’n donder geeft omdat hij Violette niet meteen naar binnen heeft gelaten… Uiteindelijk was het toch gelukt en hebben ze de adressen kunnen doen. Het was leuk om de Nederlanders ook daar te spreken. Ze wonen schitterend, in kastelen, maar (volgens Violette) komen ze niet gelukkig over. Het is mooi dat wij ze kunnen bereiken met goed nieuws dat mensen echt gelukkig kan maken…

Het is nu zaterdag avond… Wat hebben we vandaag uitgespookt? We zijn uitgenodigd voor een gemeente BBQ! Schitterend! Wat hebben wij genoten! Het was heerlijk om zo opgenomen te worden door een gemeente (uit Campinas). We hebben heerlijk gegeten, en heerlijke omgang gehad. Natuurlijk hebben we verschrikkelijk gelachen! Zij om ons, en wij om hun. Ik moet het nog even laten bezinken voordat ik er wat zinnigs over kan schrijven, we hebben in elk geval een heerlijke dag gehad vandaag.

Morgen hebben we weer vergadering, en daarna gaan we weer naar Holambra 2… Er is daar nog heel veel werk, en we gaan daar weer een paar daagjes naar toe… Ik houd jullie op de hoogte van onze ervaringen daar!

Lieve vrienden, We schrijven snel weer!

Lieve groeten,

Erik en Violette