We zijn weer thuis….

Voor zolang als het duurt tenminste….

Lieve vrienden,

We zijn er weer. Na een paar dagen in Holambra 2 te zijn geweest, zijn we weer ‘thuis’ in Holambra (1). Het zijn heerlijke dagen geweest! We hebben echt genoten van het werk dat we konden doen. Er is zoveel te doen daar! Er zijn zoveel leuke adressen, zoveel vriendelijke Nederlanders… Het was gewoon jammer om terug te moeten.

Het is ongelofelijk. Hier in Holambra 1 is al zo lang gepredikt dat veel mensen weer echt Nederlands reageren… Snel “geen interesse” zeggen. In Holambra 2 is het heel anders. Er is daar nog niet veel gepredikt in het Nederlands, met als gevolg dat iedereen ons wil leren kennen. Onze aanwezigheid gaat als een lopend vuurtje door het dorp, en velen zijn nieuwsgierig naar wat we komen doen en wat we te vertellen hebben… Echt heel leuk!

Er zouden daar gemakkelijk bijbelstudies opgericht kunnen worden… als er maar meer tijd was, en er meer aandacht aan geschonken kon worden. Het moet wel op de ‘Brabantse’ manier. Eerst kletsen, dan kletsen, nog even kletsen en dan even wat over de bijbel zeggen. De keren daarna weer, maar steeds iets minder kletsen. Als het gezellig was, mag je terugkomen. Zo moeten ze eigenlijk een bijbelstudie krijgen, zonder dat ze er zelf erg in hebben – net als in Nederland eigenlijk…

De Braziliaanse broeders en zusters snappen dat niet. Het cultuurverschil zullen we maar zeggen. De Braziliaanse manier van prediken is heel anders. Recht voor z’n raap. Voorbeeldje? “Ah, u bent Katholiek? Dan gebruikt u beelden bij uw aanbidding, toch…? Weet u wat de bijbel daarover zegt…? Kijk maar… Ziet u, dat mag helmaal niet!” Lekker tactvol hè! Bij de Brazilianen werkt het, kijk maar naar de toename hier, maar bij de Nederlanders loopt het toch niet lekker… ra ra hoe kan dat…?

We proberen het groepje uit Campinas dat voorzichtig te vertellen. We hebben uitgelegd dat Nederlanders net bruine bonen zijn (dat eten ze hier elke dag, dus dat kennen ze!). Als je die koopt in de winkel, zijn ze gedroogd, en heel hard. Ze moeten eerst weken/wellen, dan kun je ze koken, en als ze (heel) lang hebben opgestaan, kun je ze eindelijk eten… Zo is het ook met Nederlanders – ze zijn niet meteen ontvankelijk voor het goede nieuws, ze moeten eerst langzaam wennen (wellen) door leuke en gezellige gesprekjes, dan langzaam koken en gaar worden door ze langzaam op te warmen voor de bijbel en nog meer leuke gesprekjes, voordat je ze met het goede nieuws kunt bereiken! Dus: “Holandeses parecem Feijão” ofwel “Nederlanders lijken op bonen” is hier een gevleugelde uitspraak geworden…

Dus op de Nederlandse manier zijn we aan de slag gegaan in Holambra 2, voor de tweede keer. Het was gezellig. We hebben een boel gezellige gesprekjes gehad, en ook regelmatig de bijbel kunnen gebruiken. Er is een gemakkelijk onderwerp waar mensen graag over praten hier en dat is de (corrupte) regering… Dan is het stapje naar Gods Koninkrijk natuurlijk snel gemaakt, en de mensen waarderen dat wel… De meeste zijn katholiek, dus ze bidden er al heel hun leven om, en als je ze dat duidelijk maakt, worden ze langzaam enthousiast. Inmiddels is het een beproefde tactiek geworden, en het werkt altijd. Zo kun je de Nederlandse bonen als het ware in de snelkoker doen… We denken dat er wel 3 of 4 bijbelstudies haalbaar zouden zijn als je meer tijd in Holambra 2 zou hebben… Misschien de volgende groep. We hopen het! Wij hebben in elk geval fijn voorwerk kunnen doen, en er echt van genoten!

Wat staat er de LAATSTE 2 WEKEN op het programma? Eerst gaan we er lekker met z’n 2tjes even tussen uit. Zaterdag vertrekken we weer hier, we gaan dan naar Ubatuba, weet je wel, waar we al eerder “gepredikt” hebben aan het strand. We gaan daar “nabezoeken” brengen…. ;-) Serieus hoor, we hebben daar nog steeds een flink aantal adressen, en echt een paar nabezoeken, dus we gaan daar aan de slag, en pikken meteen een paar dagen vakantie mee aan het strand! We hebben er zin in! Het is hier heerlijk weer! Een tikje te warm voor de velddienst, maar voor het strand is het PERFECT!

Tot snel weer (natuurlijk hier op het blog, maar inmiddels ook “Live” weer tot snel!)

Lieve groeten,

Erik en Violette

Onze week...

Lieve vrienden,

Zoals we al eerder schreven, we hebben het druk. Wat hebben we allemaal gedaan deze week? Velddienst, vooral velddienst. We hebben nog een boel te doen hier als we alle nabezoeken (nog eens) willen nagaan, dus daar hebben we hard aan gewerkt. Vooral maandag en woensdag. We hebben weer hele leuke adressen opgedaan, en een paar hele leuke nabezoeken kunnen doen, en misschien zelfs wel nog een studie opgericht.

Dinsdag hebben we ook nog wat anders gedaan. We hebben geprobeerd ons visum te verlengen. Wat een ramp! We spraken bij een groot winkelcentrum af met een broeder uit Campinas om ons te helpen. Hij wist hoe en wat en vooral waar. Geen probleem dachten wij. We spraken af om 15:00 uur. Wij waren (natuurlijk, zoals het Nederlanders betaamt) op tijd. Om drie uur kregen we een telefoontje van de broeder “ik ben een beetje later” (zoals het Brazilianen betaamt). Uiteindelijk was dat beetje zo’n anderhalf uur. Geen probleem zei de broeder, ze zijn tot 17:00 uur open, dus we hebben nog even. Uiteindelijk toen we bij de Federale Politie waren, waar je een nieuwe stempel moet gaan halen was het 16:45…

Een kwartiertje speling dus. Tijd genoeg? Nee hoor! Echt niet, we liepen tegen de volgende problemen aan: We moesten twee ingevulde formulieren hebben. Waar halen we die vandaan? Die hebben ze daar. We kregen ieder dus zo’n formulier. We moeten ook belasting gaan betalen. Hoe doen we dat? Dan moet je naar een ander kantoor. Wij naar het andere kantoor. Hier draaide men een betaalopdracht uit de computer, deze mochten we bij de bank gaan betalen (2x R$ 67,-). Toch nog maar even bij de ambtenaar vragen of het niet zonder te betalen kan, het was per slot van rekening niet voor 90 dagen, maar voor 3 dagen.

De ambtenaar zei dat het in elk geval vandaag niet meer zou lukken, ze hebben maar 50 visa per dag, en die waren op… We moesten dus in elk geval eens terugkomen. De broeder zou voor ons de betaling regelen, als wij alles zouden invullen en zo. Vrijdag zouden we het gaan afwerken. Dat hebben we gedaan. De betaling was rond, de formulieren ingevuld en om 8:15 stonden we weer op de stoep bij de Federale Politie. We gaven alles af, en 5 minuten later stonden we weer buiten, met een verlengd visum. Dat ging snel, het heeft allen bijna een halve dag gekost…

We zijn Vrijdag meteen na het stempelen door gegaan in de velddienst. We zouden Portugees buitengebied gaan doen. Schitterend! We konden tussen de huizen door soms wel 15 minuten rijden zonder een ander huis te zien. Je snapt natuurlijk wel dat de wegen daar niet zo zijn als in Nederland, dus is het best spectaculair. Ik heb een filmpje gemaakt dat je beslist eens moet zien… Kom in NL maar eens kijken! Maar het was zoo mooi! Zo uitgestrekt. Je bent 15 km uit de stad, en je bent in zo een landelijk gebied, je kan het je gewoon niet voorstellen! Zo’n mooie natuur! Heerlijk prediken – helaas hebben we niet veel mensen thuis getroffen. Het was wel een schitterende ochtend. Heerlijke velddienst!

Ook ’s middags was fijne velddienst. Ik heb vooral straatwerk gedaan, maar Violette mocht mee naar 2 bijbelstudies (Portugees) en daarna nog 2 Nederlandse nabezoeken in een gesloten woonwijk (met gigantische kastelen van huizen). De studies gingen leuk, en Violette kon mooi meedoen. Om de Nederlanders te vinden was een stukje moeilijker. Het gaat bij zo’n wijk als volgt: Je rijdt met je auto naar slagboom of een deur oid en dat wordt gekeken of je naar binnen mag. Je moet een reden opgeven of weten naar wie je toe gaat of in die wijk wonen.

Een zuster die met Violette mee ging heeft in die wijk boekstudie, en mag (ze kennen haar inmiddels daar, ze heeft zelfs een pasje) zo naar binnen. Maar Violette reed… En Violette kenden ze niet, dus ze mocht niet naar binnen! Terug kon ook niet meer, want daar stonden andere auto’s – wat een verhaal, uiteindelijk toch naar binnen gemogen, maar ze moesten beloven meteen weer naar buiten te rijden om via een ander loket te vragen of ze naar binnen mogen, het loket voor onbekenden. Vanuit dat loket kan de bewaking naar personen in de wijk bellen om te vragen of ze naar binnen mogen. Gelukkig woont er een zuster (die ook de NL-groep ondersteunt) in die wijk, die hebben ze dus laten bellen vanuit de bewaking – en ze mochten binnen… Moet ik een pasje voor je maken, dan kan je de volgende keer gewoon naar binnen? Vroeg de bewaker – Ik heb al zo’n pasje! Zegt de zuster… waarop de bewaker z’n collega op z’n donder geeft omdat hij Violette niet meteen naar binnen heeft gelaten… Uiteindelijk was het toch gelukt en hebben ze de adressen kunnen doen. Het was leuk om de Nederlanders ook daar te spreken. Ze wonen schitterend, in kastelen, maar (volgens Violette) komen ze niet gelukkig over. Het is mooi dat wij ze kunnen bereiken met goed nieuws dat mensen echt gelukkig kan maken…

Het is nu zaterdag avond… Wat hebben we vandaag uitgespookt? We zijn uitgenodigd voor een gemeente BBQ! Schitterend! Wat hebben wij genoten! Het was heerlijk om zo opgenomen te worden door een gemeente (uit Campinas). We hebben heerlijk gegeten, en heerlijke omgang gehad. Natuurlijk hebben we verschrikkelijk gelachen! Zij om ons, en wij om hun. Ik moet het nog even laten bezinken voordat ik er wat zinnigs over kan schrijven, we hebben in elk geval een heerlijke dag gehad vandaag.

Morgen hebben we weer vergadering, en daarna gaan we weer naar Holambra 2… Er is daar nog heel veel werk, en we gaan daar weer een paar daagjes naar toe… Ik houd jullie op de hoogte van onze ervaringen daar!

Lieve vrienden, We schrijven snel weer!

Lieve groeten,

Erik en Violette