De laatste keren…

Lieve vrienden,

Het einde nadert… dat betekent van verschillende dingen de laatste keren… Vandaag de laatste keer vergadering in Campinas. Vanochtend hebben we daar de wachttoren bespreking gehad, met daarna de laatste keer velddienst in Campinas… Vanmiddag uitgenodigd voor een churrasco, niet de laatste want die komt morgen pas… We hebben wel een hele gezellige middag gehad. Lekker eten, natuurlijk, gezellige omgang, en omdat het hier (voor Nederlandse begrippen) heet is, (ongeveer 30 graden) hebben we wat kunnen zwemmen in het zwembad van de broeders en zusters waar we geBBQd hebben. Heerlijk!

Ook wel jammer hoor, al dat laatste dit, laatste dat… we hebben nu helemaal geen zin om afscheid te nemen. Je wilt hier nog zo veel doen. Nog even naar dit nabezoek, en dat nabezoek, en dan zijn ze natuurlijk niet thuis… soms best frustrerend. Maar ja, het is niet anders… We moeten maar wennen aan het idee…

Iedereen vraagt wanneer we weer terug komen… Wij weten het ook niet, maar als het kan willen we zeker nog eens teruggaan om te zien hoe het gaat, en de nieuw gemaakte vrienden weer te zien

Morgen de laatste lezing en WT studie hierzo… daarna de laatste BBQ en dan gaan we voor het laatst naar verschillende nabezoeken, voor het laatst hier in de velddienst…

:’-(

Ach ja, thuis is er ook van alles te doen! We storten ons thuis gewoon weer op ons werk, de velddienst enz… we komen er wel door heen!

In elk geval zien we er naar uit jullie thuis allemaal weer te zien!

Tot snel!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Uba-chuva in plaats van UbaTuba (chuva = regen)

Ons strand-“vakantietje”…

Lieve vrienden,

Zoals we al hadden laten weten zijn we de afgelopen (halve) week aan het strand geweest… Natuurlijk zouden we wat ontspannen, maar we zouden ook nog velddienst doen. We hadden daar immers leuke adressen opgedaan! Hoe is het ons vergaan? Luister maar…

Zaterdagmiddag zijn we vertrokken. We zijn ’s ochtends nog in de velddienst geweest in Campinas, en daarna meteen doorgereden naar Ubatuba… De reis verliep best goed, het is toch altijd nog verder dan je dacht… Tot zo’n 30 km voor Ubatuba ging alles prima. Maar zoals we al eerder hebben verteld, er ligt een hoge bergrug voor de kust, en daar moesten we doorheen. Op een gegeven moment reden we van de stralende blauwe lucht een wolk in, en niet te zuinig… De laatste km’s waren behoorlijk mistig. Soms zelfs zo mistig (en ik overdrijf niet) dat we maar een meter of 5 zicht hadden. We moesten de weg volgen door te kijken waar de middenstreep was, zo weinig zicht hadden we. Dat is best te doen, als je op een recht weg rijd, maar je weet hoe dat gaat in de bergen… Haarspeldbochten, sommigen zo steil en scherp dat je er maar stapvoets doorheen kon – dat was trouwens toch het enige verstandige met die mist... Maar goed, we zijn aangekomen, en alles was nog heel.

Maar ja, aan de andere kant van de berg, aan zee, was het helaas ook erg bewolkt… regenachtig zelfs. Maar… zo beloofde de hotel-eigenaar, morgen zou het beter zijn. Daar rekende we dan maar op. Het was trouwens een heerlijk hotelletje (Pousada da Paja). Geweldig, vlak aan het strand (vanuit ons bed tot de zee, een halve minuut lopen). Heerlijk! Het geluid van de zee de hele dag op de achtergrond… erg ontspannend! We hebben dan ook heerlijk genoten. Zondag was onze eerste ontspan-dag, en inderdaad, de dag begon schitterend, met een hele blauwe lucht, en een heerlijk warm strand. ’s Middags stak er echter een windje op die nevel en wolken tegen de bergen blies, en het betrok. Maar geen probleem, hoor, het was niet koud, en we hebben een heerlijke middag en avond gehad in Ubatuba. Maandag was helemaal een heerlijke dag, weer echt strandweer. Heerlijk hoge golven, en een perfect zonnetje om in op te drogen en onze boeken uit te lezen…

Dinsdag was onze velddienst dag… We hebben het restant van de adressen van de vorige keer gezocht. Deze keer hadden we van te voren wat kunnen doen, dus op internet hebben we de straten gezocht, zodat we niet (erg) hoefde te zoeken. Helaas hebben we die dag geen Nederlanders gevonden, maar er is wel gebeurd wat ik eigenlijk al veel eerder eens had verwacht. Bij een van de adressen in Caraguatatuba vroegen we of er Nederlanders op het terrein woonden, nee dus, degene die er woonde (Vermeulen oid) was een derde generatie Nederlander, die inmiddels natuurlijk geen woord NL meer sprak. We legde kort uit aan de Braziliaanse buren op hetzelfde terrein waar we voor kwamen… “Zijn jullie eh… Jehovah’s getuigen?” Vroeg een jongen daar. “Ja” zeiden wij. “Oh leuk,” was zijn reactie, “wij ook…! Kom binnen!” Dat deden we dus, en hebben even wat gedronken, en zijn uitgenodigd voor de lunch, helaas hadden we daar geen tijd voor. Maar het was wel even leuk om broeders en zusters te ontmoeten, en met ze te praten over hoe het werk hier in het NL-veld gaat!

Woensdag was de terug-ga-dag. Helaas… we hadden nog wel even verder willen ontspannen, maar de tijd was op. We moesten nog naar een nabezoek, die hadden we gebeld en zou dinsdag niet thuis zijn, maar woensdag wel… Dus daar zijn we naar toe gereden. Ook dit was natuurlijk weer super! De vorige keer (ik heb er toen ook over op het blog geschreven) was het al heel gezellig, en hebben we zo’n 2 uur binnen gezeten, en deze keer weer! We hebben een leuk getuigenis kunnen geven. Het is echt jammer dat ze zover van een NL-groep wonen, want ze zijn echt geïnteresseerd en hebben zo veel vragen. We hebben het eerste hoofdstukje uit het Leert de bijbel boekje kunnen aanhalen over het feit dat antwoorden te vinden zijn, dat we ze alleen moeten zoeken in de bijbel… Misschien kunnen we ze nog eens bellen, en als er een groep naar het strand gaat, kunnen ze daar misschien wel even aanwippen. We vertrouwen er op dat als ze een ontvankelijk hart hebben, dat Jehovah er wel voor zorgt dat ze op de juiste manier bereikt worden….

Al met al was onze trip erg geslaagd! We hebben leuk kunnen prediken, en zijn uitgerust… Klaar voor de laatste paar dagen… De laatste BBQ’s… de laatste vergaderingen… de laatste velddienst… hmmm… eigenlijk is het helemaal niet leuk om afscheid te moeten nemen hier. Inmiddels heb je een leuke band met de broeders en zusters hier, je begint net een leuke band te krijgen met je studies en nabezoeken… en dan moet je weer weg… Maar ja, we zien er ook weer naar uit om in NL iedereen weer te zien, en verder te gaan met het verzorgen van de adressen daar… Kortom… gemengde gevoelens…

Lieve vrienden, We zien jullie allemaal snel weer!

Groetjes,

Erik en Violette