Velddienst in Limeira en omgeving

Lieve vrienden,

Het is nu donderdag middag en we houden even rust. Gisteren hebben we een drukke dag gehad. We zijn de hele dag op reep geweest om Nederlanders te vinden buiten Holambra. Dat valt niet mee…

De vorige groepen hebben via het telefoonboek namen gezocht die Nederlands leken. Zij hebben heel wat adressen bezocht, en hier en daar zelfs een Nederlander gevonden. Wij zijn gisteren naar Limeira geweest, een stad een uurtje hiervandaan. Een grote stad! We hadden 8 adressen daarzo, en nog een paar in een stadje ernaast.
Zie de adressen maar eens te vinden. Limeira lijkt wel een wereldstad. De stad ligt een beetje op een berg, of meerdere heuvels eigenlijk. Toen we aankwamen zagen we het al… Dat wordt een onmogelijke zaak, zonder kaart dan… We zijn dus maar een stratenkaart van de stad gaan halen. Een boekje was het. Alle straten stonden er in, tenminste dat zei de man die ‘m verkocht.

In de index stonden ze ook allemaal. Op de kaart misschien ook. We zijn er niet helemaal achter gekomen. De kaart had in elk geval niet de kwaliteit die we in Nederland verwachten van een stratenkaart. De bladzijden sloten niet op elkaar aan, als je “van een kaart afreed” en naar de volgende bladerde was het altijd maar hopen dat je nog wist waar je was. Soms ontbrak er gewoon een meter of 200 voordat de kaart weer verder ging. Maar goed. We hebben alle adressen zo’n beetje gevonden. Met veel zoekwerk, heen en weer gerij, vragen, zoeken, draaien, nog eens zoeken, keren enz.

In een straat kwamen zochten we een adres, nummer 303. De huizen zijn hier niet opvolgend genummerd, maar per meter. Nummer 100 is honderd meter de straat in (even en oneven zijn wel net als in NL aan de andere kanten van de straat). We stonden dus voor nummer 298, en een stukje verder op was nummer 345 of zo met een braakliggend stukje grond ertussen. Er stond nog wel een huisje tussen. Vlak bij 298. Het zou dus nummer 303 kunnen zijn, maar er stond geen nummer bij, en er was niemand thuis om het aan te vragen.

Toen maar even bij 298 naar binnen gelopen en gevraagd. Het was een bedrijfje. De man wist van niks. Van 303 had hij nog nooit gehoord. We legde hem uit wat we deden, dat we Nederlanders zochten. Hij zei: “wacht even – ik ga het vragen”. Hij sprong de straat op en sprak een voorbijgangster aan. Wij er achteraan… De voorbijgangster wist ook van niks, maar zij kende wel iemand in deze straat. Wacht maar… ze liep een stukje terug (met haar zware boodschappentassen) en sprak verderop een oude vrouw aan. Zij kende geen Nederlanders, maar wij vingen wel iets op over “Alemão” (duits) toen de oude vrouw naar het nummer 303(?) wees. Aan de naam te zien zou dat kunnen. In Limeira zijn veel Duitsers. Dus… door naar het volgende adres.

We reden naar een plaatsje (gelukkig niet zo’n heel groot plaatsje) op zoek naar de volgende adressen. Ook daarvan hadden we natuurlijk een kaart nodig. Peter ging er een kopen bij een kiosk. De man had geen kaarten van de plaats, maar op het gemeentehuis kun je er een krijgen… Dus naar het gemeentehuis. Na veel gehannes, gepraat (met handen en voeten), heen en weer geloop tussen balies en medewerkers kwam Peter eindelijk terug met een kaart. Een kadasterkaart… kostte R$ 3,- en was heel duidelijk. Alles keurig op schaal. Je kon per perceel precies zien waar er wat gebouwd was, de plaatsen stonden er keurig op… een SUPERKAART! We hadden alle adressen snel gevonden. Onderweg nog even aangehouden door een agent. Deze vroeg naar papieren oid. (Violette en ik waren op dat moment te voet op zoek naar een adres) Peter en Marcia verstonden niet precies wat de agent wilde. Wij hadden het adres niet kunnen vinden. Het nummer was geen huis, maar een bibliotheek oid. De agent vroeg of wij wel Portugees spraken en wat we aan het doen waren. We hebben hem kunnen uitleggen wat we deden. Hij was (gelukkig) niet onaardig, en hielp ons keurig aan het adres, ging mee naar binnen en vroeg de bazin (want de bibliotheek was echt het goede nummer) of ze ons kon helpen. Helaas, ook daar woonde niemand die Nederlands sprak.

We hebben die dag geen Nederlanders gevonden, maar wel een mooi getuigenis kunnen geven aan de mensen die we aanspraken om ons te helpen. Iedereen wilde wel een traktaatje lezen. Dus… geen Nederlanders, wel succes!

Morgen doen we nog een poging, nu gaan we de andere kant op!

Lieve groeten,

Erik en Violette

PS: Heel erg bedankt voor al jullie leuke reacties, mailtjes, berichtes enz… We waarderen het heel erg. Steeds als we even heimwee hebben, of moe zijn, of het even niet zien zitten kijken we ze door, en voelen ons weer helemaal ok! Blijf ze sturen!

Stroomuitval

Lieve vrienden,

Het is hier nu zondagavond, 19:15, en echt heeeeel donker. Normaal is het al donker, maar nu echt. Waarom? Ongeveer een uurtje geleden begon de lamp hier buiten wat minder fel te branden. Even later was het weer normaal fel. Om vervolgens even helemaal uit te gaan. Al snel ging het licht weer aan. Toen weer even op halve kracht, om daarna helemaal uit te gaan.
Niet alleen bij ons is het donker, heel Holambra (minstens) zit zonder stroom? Nu zien we pas echt veel sterren hierzo!

Dus? (noodgedwongen) gedineerd bij kaarslicht. Dat was romantisch, koken bij kaarslicht iets minder, maar ja, je moet er wat voor over hebben.

Het is best wel leuk eigenlijk. Niet alleen wij zitten nu buiten met kaarsjes, maar iedereen in de straat. Even verderop speelt iemand gitaar bij kaarslicht, overal staan en zitten mensen buiten. Echt gezellig eigenlijk? Je realiseert je eigenlijk in zo?n situatie pas echt hoe afhankelijk van stroom we zijn. Gelukkig werken steeds meer dingen op accu?s of zo, dan heb je er nog iets aan (zoals de laptop om een berichtje te schrijven), maar een lamp om bij te koken is toch echt wel heel fijn!!! Hoewel het ook wel iets heeft om met kaarsjes rond te lopen?.

Lieve vrienden, als het een keer wat lichter is, zullen we dit berichtje op t blog posten?

Tot snel!

Lieve vrienden,

De afgelopen paar dagen zijn we veel in de velddienst gegaan, tenminste voor braziliaanse begrippen dan.

Donderdag zouden we een dagje mee gaan in de velddienst met een van de plaatselijke gemeenten in Campinas, in het portugees dus. We zouden om 8 uur beginnnen. Dat is gelukt, We begonnen met wat straatwerk bij een benzinepomp waar we opgepikt zouden worden om naar de velddienstactie te gaan die om 8:30 zou beginnen.

We kwamen om 8:20 aan bij de koninkrijszaal waar de actie zou gaan beginnen (dit is trouwens zo'n koninkrijszaak waar de DVD van de kringopziener over gaat). Er was nog niemand. We hebben nog even wat straatwerk gedaan, en om 8:35 kwamen we terug bij de zaal en was de actie toch echt al begonnen, ondanks dat de broeders die ons meenamen zeiden dat het allemaal wat gemakkelijker zou gaan, en dat de actie waarscijnlijk om 8:40-8:45 zou beginnen. Al met al waren we keurig buiten om 8:45. Precies volgens het boekje dus!

We zouden met 2 auto's vol naar een gebiedje gaan. 3 kleine blokjes (voor nederlandse begrippen). Nu komt een stuk dat heel anders ging dan we gewend waren. We begonnen met rond het blok te lopen, 2 de ene kant op en 2 de andere kant. Eerst keken we alleen naar de huizen en riepen de bewoners alleen als we ze zagen, of als er duidelijk iemand aanwezig en opgestaan was (het was per slot van rekening al bijna 9 uur).

Ondanks dat we het eerste rondje niet veel huizen hebben kunnen doen, een stuk of 4 maar, hebben we daar toch bijna een uur over gedaan. Niet alleen om dat we zo langzaam liepen, maar ook omdat veel mensen even de tijd namen voor een gesprekje. We konen een boel bijbelteksten lezen. Ondanks dat de meeste personen die we troffen katholiek waren hebben ze veel belangstelling en respect voor de bijbel. Velen lezen dagelijks de bijbel. Ze geven eerlijk toe dat ze er alleen niet veel van snappen. Hulp willen ze echter niet direct aanvaarden.

Na het eerste rondje, waarbij we afwezigen hebben genoteerd, liepen we tot onze verbazing hetzelfde blokje nog eens rond... Nu keken we welke huizen die we hadden overgeslagen wel aanwezig waren. Inmiddels waren er een paar huizen meer "tot leven gekomen". Dus weer een rondje gemaakt. Tot zover is het nog begrijpelijk. Inmiddels was het een uur of 10. We zijn het blokje nog eens rondgegaan. Nu hebben we bij alle huizen waar nog geen beweging was, toch maar de bewoners geroepen. De meeste waren inmiddels wel op. In totaal hebben we bijna 3 uur gedaan over het blokje. De andere uit de groep ook zo iets over de rest van het gebied.

Ongelofelijk, wat zijn we dan gehaast in nederland, hoewel ik niet weet wat het meest effectief is, want uiteindelijk hadden we (haast) geen afwezigen meer over.

Op de vraag waarom het zo gaat, kwam het eenvoudige antwoord dat als ze het sneller deden, ze te snel door hun gebied gaan. Ze komen nu al een keer in de paar weken bij dezelfde deur. Het was al met al een leuke ochtend, wennen, maar gezellig, en productief, want we hebben allemaal verspreid...

We hebben nog wat meer straatwerk kunnen doen bij een busstation in de buurt. Gewapend met wat uitgescheven aanbiedingen en traktaatjes zijn we op de mensen afgestapt. Om te illustreren hoeveel respect de mensen hebben wil ik deze ervaring met jullie delen. Een van de plaatselijke broeders, stapte een bus in die kwam aanrijden. Wat gaat hij doen? vroegen wij ons af. Hij wilde de bestuurder een traktaatje geven. Bij dat geven bleef het niet, want al snel kwam z'n bijbel tevoorschijn, en zette de buschauffeur zijn bus uit. De mensen die op de bus stonden te wachten keken verbaast en stapte niet in. Er ontwikkelde zich een levendig gesprek. De chauffeur bleek erg geinteresseerd. 15 min later kwam de volgende bus. De wachtende personen stapte daar maar in, en die bus ging er vandoor. Klaarblijkelijk kregen toen de broeder en de chauffeur in de gaten dat het wat lang ging duren, en braken ze het gesprek maar af... Dit laat zien dat de mensen hier vaak meer respect hebben voor de bijbel dan voor de dienstregeling van het busbedrijf!

's middags zijn we uitgenodigd bij een zuster om te komen luchen. Er stond een uitgebreide braziliaanse tafel vol met de heerlijkste gerechten voor ons klaar. Exotische groenten, fruit het lekkerste vlees dat je kunt bedenken en een grote schotel bonen! We hebben heerlijk gegeten. Na het eten hebben we nog een braziliaans kwartiertje (van anderhalf uur) gerust, en sommigen van ons zelfs even een dutje gedaan.

Het is vlug laat hierzo... alles is zo leuk, en iedereen is zo gezellig en vriendelijk. We zouden bij een broeder en zuster blijven slapen. We zijn daar naartoe gegaan en hebben (nog eens) wat gegeten. Redelijk vroeg, want 's avonds zouden we meegaan naar een portugese vergadering. Een gemeente van 90 verkondigers - Ook dat was heel leuk. Heel hartelijk verwelkomd. Toen de vergadering begon geloofde we onze oren niet... het zingen was zooo hard! Zoo mooi! Stel je een congres voor - dat volume in een kleine koninkrijszaal uit de monden van zo'n 100 broeders en zusters... Daar kunnen we in Nederland nog heel veel van leren. Toen we er wat van zeiden vertelde de broeder ons dat deze gemeente helemaal niet zo hard zingt, dat het eigenlijk een rustige gemeente is wat dat betreft... We konden onze oren niet geloven.

Toen we na de vergadering en 3 uitnodigingen voor BBQ's later weer bij de broeder en zuster kwamen waar we zouden logeren was het al redelijk laat, maar er moest weer gegeten worden. Vlees, vis, groente - alles was weer perfect verzorgd. We wilden eigenlijk een beetje proberen af te vallen hierzo, maar dat gaat ben ik bang niet lukken! Om 0:45 gestopt met eten om om 1:00 konden we eindelijk naar bed. Gelukkig want de volgende dag zouden we weer vroeg in de dienst gaan. 9 uur volgens NL-begrippen hadden we afgesproken. Dat werd dus 9 uur Braziliaanse tijd (dwz 9:45).

Eindelijk konden we weg! We zouden naar een plaats verderop gaan waar 8 nederlanders zouden moeten wonen. Het was een klein uurtje rijden. Eerst gingen we naar een zuster die druk aan het koken was, zij zou ons vertellen waar we moesten zijn. Het is een flinke stad waar we geweest zijn. Piracicaba. De zuster wees ons de weg, en maakte maar wat meer eten, dan hadden we in elk geval een plaats om te lunchen (dat was toch wel wat want we waren met 8 personen). Het eerste adres was niet zo makkelijk te vinden. Maar toen we het gevonden hadden bleek het wel de moeite waard te zijn geweest - eindelijk - een echte nederlander. Hiet in Holambra hebben we heel wat kansen om Nederlands te spreken met echte nedelanders, maar de groep uit Campinas heeft dat geluk nog niet echt gehad. Sommigen werken al 4 maanden in het NL veld, en hebben nog geen nederlander gesproken. Helaas had de vrouw geen tijd, en was haar man niet thuis, maar ze nodigde ons uit om een keer terug te komen, want ze vond het wel heel leuk om weer eens nederlands met iemand te kunnen praten... De hele Campinas-club was weer helemaal enthousiast!

Verder hebben we niet veel mensen gesproken. Een paar met straatwerk, in het portugees, maar we hebben die dag verder geen nederlanders meer gesproken. Een Duitser, en iemand wiens (over?)grootvader een nederlander was. Hij sprak zelf alleen nog maar portugees.
De zuster waar we (natuurlijk uitgebreid) hebben gelunched werkt op de universiteit, en kweekt daar krokodillen (kaaimannen eigenlijk). Ze vroeg ons of we ze wilden zien. We zijn natuurlijk even gaan kijken. Zo dichtbij zijn we nog nooit geweest. We waren een beetje jaloers op de kroko's want het was verschrikkelijk heet, en zij lagen lekker in het water.

"je mag er wel even zwemmen!" zei de zuster... "Nee hoor!" Zei Violette adrem "het water is veel te vies!"

Weer merkte we dat de tijd hier sneller gaat dan thuis. We moesten alweer haasten naar Holambra om op tijd te zijn voor de vergadering. Dat haalde we maar net...
Het waren drukke dagen. Vandaag is het weer zaterdag. Het zijn 2 drukke weken geweest. Heel wat wennen, heel wat nieuwe indrukken opgedaan. Heel veel nieuwe mensen ontmoet... We zijn nu heel moe. Gelukkig hoeven we vandaag en morgen niet veel te doen. Behalve straks weer een BBQ, maar dat is niet zo heel erg ;-) We proberen wat uit te rusten.

We spreken jullie snel weer!

Lieve groeten,

Erik en Violette