We zijn weer thuis!

Lieve vrienden,



Daar zijn we dan... we zijn weer thuis. Daar zitten we aan onze eigen tafel, in ons 'eigen' Nederlandse zonnetje, in ons eigen huisje, met onze 'eigen' radiozender aan. Koffie en thee drinken uit onze eigen bekers... Wel vreemd, maar ook heerlijk.


Vannacht 14 uur geslapen, we zullen het wel nodig gehad hebben. Dus nu, net wakker, koffie en thee gezet, en heerlijk even zitten genieten van al dat "eigen".

Zometeen aan de koffers beginnen. Alles is goed en heel meegekomen. We hadden dat niet helemaal verwacht, want toen we in Holambra vertrokken was alles ordelijk en netjes ingepakt, maar op São Paulo moesten we om-pakken. De handbagage werd (geheel tegen onze verwachting in) gewogen, en de tas van Violette (met alle boeken) was 4 kg te zwaar. Maar de koffer van Violette kon nog wel wat hebben, ja, gewicht wel, volume eigenlijk niet... dus we hebben 4 kg boeken nog in de koffer gepropt, en wonder boven wonder is alles netjes aangekomen... gelukkig maar!

Op Brussel door de familie opgewacht! Het was ook weer heerlijk om hen te zien... dan voel je dat 3 maanden toch best een tijd is. Het was weer fijn om samen te zijn. Gezellig met elkaar geteten en gedronken. Dat was weer geweldig!

Er zijn ook wel dingen anders. Violette zit even de reclame door te kijken - 5 bbq worstjes, gehakt schnitsels ed. we hebben helemaal geen zin om het Nederlandse vlees te proeven - wat zijn gehaktschnitsels nu vergeleken bij Picanha? nou ja, we moeten er maar aan wennen. Zo zijn er nog wel meer dingen, de prijzen zijn in Euro's en niet in Reais, toch wat prijziger... ;-)

We gaan maar eens wat uitpakken...

Lieve vrienden, we zijn weer in Nederland...! We zien jullie (nu echt) snel!

Groetjes,

Erik en Violette

Het afscheid...

Het afscheid,

"Afscheid nemen bestaat niet", zong een bekende zanger waarvan ik de naam even kwijt ben, nou… hij heeft er geen verstand van, want het bestaat wel degelijk! Gisteren hebben we namelijk echt afscheid moeten nemen. De laatste vergadering hier in Holambra. De zaal zat vol nieuw gemaakte vrienden, en dan moet je vertellen dat je weer weggaat… nooit leuk….

Onze afscheidsdag zag er als volgt uit: ’s ochtends hebben we nog wat ingepakt, en ons voorbereid op de vergadering. Daarna zijn we gaan eten bij Peter en Marcia, samen met een groepje van degenen hier uit de gemeente. Dat was gezellig, ook lekker. Toch nog even een BBQ-tje meegepikt… Heerlijk. Daarna zijn we met z’n allen naar de Expoflora geweest. Hét evenement van Holambra. Het duurt ongeveer een maand en is de vergelijken met een hele grote droomvlucht uit de Efteling, maar dan zonder trollen en elfjes. Overal waar je kijkt bloemen en Brazilianen in Nederlandse klederdracht. Schitterend om te zien, maar ook een beetje kneuterig. We vragen ons af wat voor idee de Brazilianen van ons Nederlanders krijgen. Dat we de hele dag op klompen lopen? Dat alle jeugd volksdanst? Dat overal delftsblauwe, porseleinen molentjes staan? Ik weet het niet. Het was wel leuk om te zien. En de Brazilianen gingen helemaal uit hun dak! Schitterend om te zien!

Na de expoflora naar de zaal, afscheid in de zaal, en daarna (onverwachts) weer naar Peter en Marcia voor een ‘afscheidsfeestje’. Dat was ook heel leuk. Iedereen had weer wat eten en drinken meegenomen en samen hebben we dat opgegeten. Het was gezellig. Muziek, vrienden, eten en drinken. De pioniers hebben elkaar nog gelukkig nieuwjaar kunnen wensen, want het was al echt 1 september toen we naar huis gingen. Het afscheid was zwaar, maar het moest nu eenmaal!

En helaas, daar zitten we dan, onze koffers nog een beetje verder inpakken, en dan doen we hier alles op slot en gaan we echt weg… Naar huis… Daar zien we wel weer naar uit hoor. We missen jullie in Nederland ook!

Tot snel!

Erik en Violette

We hebben de zenuwen!

Lieve vrienden,

We hebben de zenuwen. Morgen is het zover, dan gaan we de lange reis weer ondernemen... Hoe voelt dat?

Van de ene kant heel fijn dat we weer naar huis toe kunnnen, jullie allemaal weer kunnen zien, en gewoon weer thuis kunnen zijn, op ons eigen vertrouwde stekje... Maar van de andere kant, we hebben het al eens gezegd, doet het ook wel pijn om hier weer weg te moeten. Saudade, noemen ze dat hier. We hebben dat naar Nederland, maar nu ook al weer terug naar Brazilië.

Hoe staat het met de voorbereidingen? Het huisje blinkt, we hebben het van onder tot boven helemaal uitgesopt, de tuin ligt er weer keurig bij, alles is gemaaid en gesnoeid, de koffers kunnen bijna dicht, vandaag moeten we nog wat kleren aan, ook vanavond op de vergadering, maar als die voor bij is (en het afscheid dat georganiseerd is) dan ritsen we alles dicht, en zijn we er helemaal klaar voor!

We vertrekken morgen rond 13:00 uur hier in Holambra, dan gaan we naar São Paulo, waar we 's avonds vertrekken. We vliegen 's nachts, en komen aan het einde van de ochtend in Zurich aan, waarna we doorvliegen naar Brussel. Hier worden we natuurlijk opgewacht door een joelende menigte, en rijden we door naar huis... en dan... Jet Lag!

We hebben al van velen gehoord dat de jet-lag behoorlijk kan toeslaan... we zijn benieuwd. We hopen dat het allemaal wel mee zal vallen, maar we rekenen er maar op dat we even nodig hebben om bij te komen... Ach ja, het hoort er bij, zullen we maar denken!

Lieve vrienden,

We zien er naar uit jullie allemaal weer te zien,

Tot snel!

Erik en Violette

De laatste keren…

Lieve vrienden,

Het einde nadert… dat betekent van verschillende dingen de laatste keren… Vandaag de laatste keer vergadering in Campinas. Vanochtend hebben we daar de wachttoren bespreking gehad, met daarna de laatste keer velddienst in Campinas… Vanmiddag uitgenodigd voor een churrasco, niet de laatste want die komt morgen pas… We hebben wel een hele gezellige middag gehad. Lekker eten, natuurlijk, gezellige omgang, en omdat het hier (voor Nederlandse begrippen) heet is, (ongeveer 30 graden) hebben we wat kunnen zwemmen in het zwembad van de broeders en zusters waar we geBBQd hebben. Heerlijk!

Ook wel jammer hoor, al dat laatste dit, laatste dat… we hebben nu helemaal geen zin om afscheid te nemen. Je wilt hier nog zo veel doen. Nog even naar dit nabezoek, en dat nabezoek, en dan zijn ze natuurlijk niet thuis… soms best frustrerend. Maar ja, het is niet anders… We moeten maar wennen aan het idee…

Iedereen vraagt wanneer we weer terug komen… Wij weten het ook niet, maar als het kan willen we zeker nog eens teruggaan om te zien hoe het gaat, en de nieuw gemaakte vrienden weer te zien

Morgen de laatste lezing en WT studie hierzo… daarna de laatste BBQ en dan gaan we voor het laatst naar verschillende nabezoeken, voor het laatst hier in de velddienst…

:’-(

Ach ja, thuis is er ook van alles te doen! We storten ons thuis gewoon weer op ons werk, de velddienst enz… we komen er wel door heen!

In elk geval zien we er naar uit jullie thuis allemaal weer te zien!

Tot snel!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Uba-chuva in plaats van UbaTuba (chuva = regen)

Ons strand-“vakantietje”…

Lieve vrienden,

Zoals we al hadden laten weten zijn we de afgelopen (halve) week aan het strand geweest… Natuurlijk zouden we wat ontspannen, maar we zouden ook nog velddienst doen. We hadden daar immers leuke adressen opgedaan! Hoe is het ons vergaan? Luister maar…

Zaterdagmiddag zijn we vertrokken. We zijn ’s ochtends nog in de velddienst geweest in Campinas, en daarna meteen doorgereden naar Ubatuba… De reis verliep best goed, het is toch altijd nog verder dan je dacht… Tot zo’n 30 km voor Ubatuba ging alles prima. Maar zoals we al eerder hebben verteld, er ligt een hoge bergrug voor de kust, en daar moesten we doorheen. Op een gegeven moment reden we van de stralende blauwe lucht een wolk in, en niet te zuinig… De laatste km’s waren behoorlijk mistig. Soms zelfs zo mistig (en ik overdrijf niet) dat we maar een meter of 5 zicht hadden. We moesten de weg volgen door te kijken waar de middenstreep was, zo weinig zicht hadden we. Dat is best te doen, als je op een recht weg rijd, maar je weet hoe dat gaat in de bergen… Haarspeldbochten, sommigen zo steil en scherp dat je er maar stapvoets doorheen kon – dat was trouwens toch het enige verstandige met die mist... Maar goed, we zijn aangekomen, en alles was nog heel.

Maar ja, aan de andere kant van de berg, aan zee, was het helaas ook erg bewolkt… regenachtig zelfs. Maar… zo beloofde de hotel-eigenaar, morgen zou het beter zijn. Daar rekende we dan maar op. Het was trouwens een heerlijk hotelletje (Pousada da Paja). Geweldig, vlak aan het strand (vanuit ons bed tot de zee, een halve minuut lopen). Heerlijk! Het geluid van de zee de hele dag op de achtergrond… erg ontspannend! We hebben dan ook heerlijk genoten. Zondag was onze eerste ontspan-dag, en inderdaad, de dag begon schitterend, met een hele blauwe lucht, en een heerlijk warm strand. ’s Middags stak er echter een windje op die nevel en wolken tegen de bergen blies, en het betrok. Maar geen probleem, hoor, het was niet koud, en we hebben een heerlijke middag en avond gehad in Ubatuba. Maandag was helemaal een heerlijke dag, weer echt strandweer. Heerlijk hoge golven, en een perfect zonnetje om in op te drogen en onze boeken uit te lezen…

Dinsdag was onze velddienst dag… We hebben het restant van de adressen van de vorige keer gezocht. Deze keer hadden we van te voren wat kunnen doen, dus op internet hebben we de straten gezocht, zodat we niet (erg) hoefde te zoeken. Helaas hebben we die dag geen Nederlanders gevonden, maar er is wel gebeurd wat ik eigenlijk al veel eerder eens had verwacht. Bij een van de adressen in Caraguatatuba vroegen we of er Nederlanders op het terrein woonden, nee dus, degene die er woonde (Vermeulen oid) was een derde generatie Nederlander, die inmiddels natuurlijk geen woord NL meer sprak. We legde kort uit aan de Braziliaanse buren op hetzelfde terrein waar we voor kwamen… “Zijn jullie eh… Jehovah’s getuigen?” Vroeg een jongen daar. “Ja” zeiden wij. “Oh leuk,” was zijn reactie, “wij ook…! Kom binnen!” Dat deden we dus, en hebben even wat gedronken, en zijn uitgenodigd voor de lunch, helaas hadden we daar geen tijd voor. Maar het was wel even leuk om broeders en zusters te ontmoeten, en met ze te praten over hoe het werk hier in het NL-veld gaat!

Woensdag was de terug-ga-dag. Helaas… we hadden nog wel even verder willen ontspannen, maar de tijd was op. We moesten nog naar een nabezoek, die hadden we gebeld en zou dinsdag niet thuis zijn, maar woensdag wel… Dus daar zijn we naar toe gereden. Ook dit was natuurlijk weer super! De vorige keer (ik heb er toen ook over op het blog geschreven) was het al heel gezellig, en hebben we zo’n 2 uur binnen gezeten, en deze keer weer! We hebben een leuk getuigenis kunnen geven. Het is echt jammer dat ze zover van een NL-groep wonen, want ze zijn echt geïnteresseerd en hebben zo veel vragen. We hebben het eerste hoofdstukje uit het Leert de bijbel boekje kunnen aanhalen over het feit dat antwoorden te vinden zijn, dat we ze alleen moeten zoeken in de bijbel… Misschien kunnen we ze nog eens bellen, en als er een groep naar het strand gaat, kunnen ze daar misschien wel even aanwippen. We vertrouwen er op dat als ze een ontvankelijk hart hebben, dat Jehovah er wel voor zorgt dat ze op de juiste manier bereikt worden….

Al met al was onze trip erg geslaagd! We hebben leuk kunnen prediken, en zijn uitgerust… Klaar voor de laatste paar dagen… De laatste BBQ’s… de laatste vergaderingen… de laatste velddienst… hmmm… eigenlijk is het helemaal niet leuk om afscheid te moeten nemen hier. Inmiddels heb je een leuke band met de broeders en zusters hier, je begint net een leuke band te krijgen met je studies en nabezoeken… en dan moet je weer weg… Maar ja, we zien er ook weer naar uit om in NL iedereen weer te zien, en verder te gaan met het verzorgen van de adressen daar… Kortom… gemengde gevoelens…

Lieve vrienden, We zien jullie allemaal snel weer!

Groetjes,

Erik en Violette

We zijn weer thuis….

Voor zolang als het duurt tenminste….

Lieve vrienden,

We zijn er weer. Na een paar dagen in Holambra 2 te zijn geweest, zijn we weer ‘thuis’ in Holambra (1). Het zijn heerlijke dagen geweest! We hebben echt genoten van het werk dat we konden doen. Er is zoveel te doen daar! Er zijn zoveel leuke adressen, zoveel vriendelijke Nederlanders… Het was gewoon jammer om terug te moeten.

Het is ongelofelijk. Hier in Holambra 1 is al zo lang gepredikt dat veel mensen weer echt Nederlands reageren… Snel “geen interesse” zeggen. In Holambra 2 is het heel anders. Er is daar nog niet veel gepredikt in het Nederlands, met als gevolg dat iedereen ons wil leren kennen. Onze aanwezigheid gaat als een lopend vuurtje door het dorp, en velen zijn nieuwsgierig naar wat we komen doen en wat we te vertellen hebben… Echt heel leuk!

Er zouden daar gemakkelijk bijbelstudies opgericht kunnen worden… als er maar meer tijd was, en er meer aandacht aan geschonken kon worden. Het moet wel op de ‘Brabantse’ manier. Eerst kletsen, dan kletsen, nog even kletsen en dan even wat over de bijbel zeggen. De keren daarna weer, maar steeds iets minder kletsen. Als het gezellig was, mag je terugkomen. Zo moeten ze eigenlijk een bijbelstudie krijgen, zonder dat ze er zelf erg in hebben – net als in Nederland eigenlijk…

De Braziliaanse broeders en zusters snappen dat niet. Het cultuurverschil zullen we maar zeggen. De Braziliaanse manier van prediken is heel anders. Recht voor z’n raap. Voorbeeldje? “Ah, u bent Katholiek? Dan gebruikt u beelden bij uw aanbidding, toch…? Weet u wat de bijbel daarover zegt…? Kijk maar… Ziet u, dat mag helmaal niet!” Lekker tactvol hè! Bij de Brazilianen werkt het, kijk maar naar de toename hier, maar bij de Nederlanders loopt het toch niet lekker… ra ra hoe kan dat…?

We proberen het groepje uit Campinas dat voorzichtig te vertellen. We hebben uitgelegd dat Nederlanders net bruine bonen zijn (dat eten ze hier elke dag, dus dat kennen ze!). Als je die koopt in de winkel, zijn ze gedroogd, en heel hard. Ze moeten eerst weken/wellen, dan kun je ze koken, en als ze (heel) lang hebben opgestaan, kun je ze eindelijk eten… Zo is het ook met Nederlanders – ze zijn niet meteen ontvankelijk voor het goede nieuws, ze moeten eerst langzaam wennen (wellen) door leuke en gezellige gesprekjes, dan langzaam koken en gaar worden door ze langzaam op te warmen voor de bijbel en nog meer leuke gesprekjes, voordat je ze met het goede nieuws kunt bereiken! Dus: “Holandeses parecem Feijão” ofwel “Nederlanders lijken op bonen” is hier een gevleugelde uitspraak geworden…

Dus op de Nederlandse manier zijn we aan de slag gegaan in Holambra 2, voor de tweede keer. Het was gezellig. We hebben een boel gezellige gesprekjes gehad, en ook regelmatig de bijbel kunnen gebruiken. Er is een gemakkelijk onderwerp waar mensen graag over praten hier en dat is de (corrupte) regering… Dan is het stapje naar Gods Koninkrijk natuurlijk snel gemaakt, en de mensen waarderen dat wel… De meeste zijn katholiek, dus ze bidden er al heel hun leven om, en als je ze dat duidelijk maakt, worden ze langzaam enthousiast. Inmiddels is het een beproefde tactiek geworden, en het werkt altijd. Zo kun je de Nederlandse bonen als het ware in de snelkoker doen… We denken dat er wel 3 of 4 bijbelstudies haalbaar zouden zijn als je meer tijd in Holambra 2 zou hebben… Misschien de volgende groep. We hopen het! Wij hebben in elk geval fijn voorwerk kunnen doen, en er echt van genoten!

Wat staat er de LAATSTE 2 WEKEN op het programma? Eerst gaan we er lekker met z’n 2tjes even tussen uit. Zaterdag vertrekken we weer hier, we gaan dan naar Ubatuba, weet je wel, waar we al eerder “gepredikt” hebben aan het strand. We gaan daar “nabezoeken” brengen…. ;-) Serieus hoor, we hebben daar nog steeds een flink aantal adressen, en echt een paar nabezoeken, dus we gaan daar aan de slag, en pikken meteen een paar dagen vakantie mee aan het strand! We hebben er zin in! Het is hier heerlijk weer! Een tikje te warm voor de velddienst, maar voor het strand is het PERFECT!

Tot snel weer (natuurlijk hier op het blog, maar inmiddels ook “Live” weer tot snel!)

Lieve groeten,

Erik en Violette

Onze week...

Lieve vrienden,

Zoals we al eerder schreven, we hebben het druk. Wat hebben we allemaal gedaan deze week? Velddienst, vooral velddienst. We hebben nog een boel te doen hier als we alle nabezoeken (nog eens) willen nagaan, dus daar hebben we hard aan gewerkt. Vooral maandag en woensdag. We hebben weer hele leuke adressen opgedaan, en een paar hele leuke nabezoeken kunnen doen, en misschien zelfs wel nog een studie opgericht.

Dinsdag hebben we ook nog wat anders gedaan. We hebben geprobeerd ons visum te verlengen. Wat een ramp! We spraken bij een groot winkelcentrum af met een broeder uit Campinas om ons te helpen. Hij wist hoe en wat en vooral waar. Geen probleem dachten wij. We spraken af om 15:00 uur. Wij waren (natuurlijk, zoals het Nederlanders betaamt) op tijd. Om drie uur kregen we een telefoontje van de broeder “ik ben een beetje later” (zoals het Brazilianen betaamt). Uiteindelijk was dat beetje zo’n anderhalf uur. Geen probleem zei de broeder, ze zijn tot 17:00 uur open, dus we hebben nog even. Uiteindelijk toen we bij de Federale Politie waren, waar je een nieuwe stempel moet gaan halen was het 16:45…

Een kwartiertje speling dus. Tijd genoeg? Nee hoor! Echt niet, we liepen tegen de volgende problemen aan: We moesten twee ingevulde formulieren hebben. Waar halen we die vandaan? Die hebben ze daar. We kregen ieder dus zo’n formulier. We moeten ook belasting gaan betalen. Hoe doen we dat? Dan moet je naar een ander kantoor. Wij naar het andere kantoor. Hier draaide men een betaalopdracht uit de computer, deze mochten we bij de bank gaan betalen (2x R$ 67,-). Toch nog maar even bij de ambtenaar vragen of het niet zonder te betalen kan, het was per slot van rekening niet voor 90 dagen, maar voor 3 dagen.

De ambtenaar zei dat het in elk geval vandaag niet meer zou lukken, ze hebben maar 50 visa per dag, en die waren op… We moesten dus in elk geval eens terugkomen. De broeder zou voor ons de betaling regelen, als wij alles zouden invullen en zo. Vrijdag zouden we het gaan afwerken. Dat hebben we gedaan. De betaling was rond, de formulieren ingevuld en om 8:15 stonden we weer op de stoep bij de Federale Politie. We gaven alles af, en 5 minuten later stonden we weer buiten, met een verlengd visum. Dat ging snel, het heeft allen bijna een halve dag gekost…

We zijn Vrijdag meteen na het stempelen door gegaan in de velddienst. We zouden Portugees buitengebied gaan doen. Schitterend! We konden tussen de huizen door soms wel 15 minuten rijden zonder een ander huis te zien. Je snapt natuurlijk wel dat de wegen daar niet zo zijn als in Nederland, dus is het best spectaculair. Ik heb een filmpje gemaakt dat je beslist eens moet zien… Kom in NL maar eens kijken! Maar het was zoo mooi! Zo uitgestrekt. Je bent 15 km uit de stad, en je bent in zo een landelijk gebied, je kan het je gewoon niet voorstellen! Zo’n mooie natuur! Heerlijk prediken – helaas hebben we niet veel mensen thuis getroffen. Het was wel een schitterende ochtend. Heerlijke velddienst!

Ook ’s middags was fijne velddienst. Ik heb vooral straatwerk gedaan, maar Violette mocht mee naar 2 bijbelstudies (Portugees) en daarna nog 2 Nederlandse nabezoeken in een gesloten woonwijk (met gigantische kastelen van huizen). De studies gingen leuk, en Violette kon mooi meedoen. Om de Nederlanders te vinden was een stukje moeilijker. Het gaat bij zo’n wijk als volgt: Je rijdt met je auto naar slagboom of een deur oid en dat wordt gekeken of je naar binnen mag. Je moet een reden opgeven of weten naar wie je toe gaat of in die wijk wonen.

Een zuster die met Violette mee ging heeft in die wijk boekstudie, en mag (ze kennen haar inmiddels daar, ze heeft zelfs een pasje) zo naar binnen. Maar Violette reed… En Violette kenden ze niet, dus ze mocht niet naar binnen! Terug kon ook niet meer, want daar stonden andere auto’s – wat een verhaal, uiteindelijk toch naar binnen gemogen, maar ze moesten beloven meteen weer naar buiten te rijden om via een ander loket te vragen of ze naar binnen mogen, het loket voor onbekenden. Vanuit dat loket kan de bewaking naar personen in de wijk bellen om te vragen of ze naar binnen mogen. Gelukkig woont er een zuster (die ook de NL-groep ondersteunt) in die wijk, die hebben ze dus laten bellen vanuit de bewaking – en ze mochten binnen… Moet ik een pasje voor je maken, dan kan je de volgende keer gewoon naar binnen? Vroeg de bewaker – Ik heb al zo’n pasje! Zegt de zuster… waarop de bewaker z’n collega op z’n donder geeft omdat hij Violette niet meteen naar binnen heeft gelaten… Uiteindelijk was het toch gelukt en hebben ze de adressen kunnen doen. Het was leuk om de Nederlanders ook daar te spreken. Ze wonen schitterend, in kastelen, maar (volgens Violette) komen ze niet gelukkig over. Het is mooi dat wij ze kunnen bereiken met goed nieuws dat mensen echt gelukkig kan maken…

Het is nu zaterdag avond… Wat hebben we vandaag uitgespookt? We zijn uitgenodigd voor een gemeente BBQ! Schitterend! Wat hebben wij genoten! Het was heerlijk om zo opgenomen te worden door een gemeente (uit Campinas). We hebben heerlijk gegeten, en heerlijke omgang gehad. Natuurlijk hebben we verschrikkelijk gelachen! Zij om ons, en wij om hun. Ik moet het nog even laten bezinken voordat ik er wat zinnigs over kan schrijven, we hebben in elk geval een heerlijke dag gehad vandaag.

Morgen hebben we weer vergadering, en daarna gaan we weer naar Holambra 2… Er is daar nog heel veel werk, en we gaan daar weer een paar daagjes naar toe… Ik houd jullie op de hoogte van onze ervaringen daar!

Lieve vrienden, We schrijven snel weer!

Lieve groeten,

Erik en Violette

De tijd vliegt...

Lieve vrienden,

De tijd gaat hier zoo snel! We hebben het idee dat de minuten hier sneller gaan, dat ze minder lang duren, of dat er minder uren in een dag zitten. Voor je het weet is de dag voorbij, de week om, en de maand afgelopen…

Dat betekent ook dat we al weer bijna naar huis toe moeten… Wat vinden we daarvan?

Van de ene kant: Heerlijk! We missen jullie natuurlijk, en we staat te popelen om jullie te vertellen wat we allemaal hebben meegemaakt, de foto’s te laten zien en onze mooie ervaringen te delen. Ja, we zien er echt naar uit om weer naar huis te gaan…

Van de andere kant: We hebben het idee dat we helemaal nog niet weg kunnen! Er is hier nog zoo veel werk te doen, We zijn bijna 2 maanden bezig geweest met allen nabezoeken van de vorige groep te bezoeken, en nu hebben we nog 3 weken om ze nog eens na te gaan! Dat gaan we nooit redden! We hebben inmiddels ook een paar leuke studies: Violette bij een mevrouw die hier met haar ouders is gekomen rond 1950 en ik bij een man (2de generatie) die al heel lang contact heeft met de getuigen hier, en die eindelijk inging op het aanbod om een studie te beginnen. En misschien dat er deze week nog een studie bij komt… We hebben een afspraak gemaakt om te laten zien hoe zo’n studie werkt, en daarop werd positief gereageerd… we zijn benieuwd…

We moeten ook nog de leuke adressen in Holambra 2 gaan doen. Volgende week gaan we daar een paar dagen naar toe. Dan hebben we ook het gebied in Ubatuba en Caraguatatuba nog. Ook daar willen we graag nog een paar dagen naartoe… maar waar halen we de tijd vandaan?

We blijven ons best doen, en we komen er wel uit!

We gaan maar snel aan de gang,

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Foz do Iguaçú

Lieve vrienden,

Daar zijn we weer… Er is na ons bezoek aan Bethel een boel gebeurd… De zaterdag na Betel heb ik het voorrecht gehad om een lezing te mogen houden, nee, niet in het Nederlands maar in het Portugees! Het was een hele kluif, maar het is goed gegaan (zeiden de broeders en zusters). Ik ben in elk geval tevreden, maar ook heel blij dat het er weer op zit… Alleen ben ik bang dat ik deze lezing nu ook wel in NL zal moeten gaan houden… nou ja, we zien wel…

Na de lezing hebben we met z’n allen geBBQd, natuurlijk! Om het te vieren zeg maar. Het was heel gezellig! Het was trouwens ook heel koud! Precies de week dat de NL groep samen was, was het hier in Brazilië (zeker voor Braziliaanse begrippen) erg koud. 13 graden overdag, en ’s avonds in Holambra koelde het af tot 5 – 7 graden. En wij maar BBQ-en. Gezellig met z’n allen rond een gloeiend hete BBQ, met een bord eten in de ene hand en een caipirinha in de andere… wat wil een mens nog meer?

Zondag was ook weer een drukke dag. Eerst vergadering, daarna op reis. Op reis naar Parana! We zouden in 2 etappes naar Foz do Iguaçú gaan. Eerst zouden wij zo’n 600 km rijden naar André en Lola, en daarna, de volgende dag door naar Foz, ook weer zo’n 600 km. Had ik al gezegd dat het koud was? Nou, in Carambeí, waar André en Lola wonen was het nog veeeeel kouder. In de krant stond er zelfs een berichtje over. Het was rond het vriespunt… Heerlijk in huisjes zonder verwarming. Het was binnen dus ook HEEEL koud. Gelukkig hoefde we alleen maar te slapen, dus snel onder de wol. ’s Nachts hebben we het niet koud gehad, we zijn dicht tegen elkaar aangekropen… Maandag ochtend was het ook weer heel koud. Net of we op wintersport waren, met een koude harde wind! Snel in de auto, en er weer op uit! Weer 600 km rijden naar Foz, dwars door de staat Parana – zonder snelwegen…

’s Avonds kwamen we aan, en zochten een hotelletje – een keurig en niet te duur hotel, met er tegenover een kantoortje van een gids om de watervallen te bezoeken. Bij Foz, op de grens van Brazilië, Argentinië en Paraguay, stroomt de Rio do Iguaçú, die zich dicht bij dit drielandenpunt flink verbreed, en daarna 80 meter naar beneden stort… Volgens zeggen een van de mooiste dingen in Brazilië! Dat moesten we natuurlijk wel bekijken. We hebben met de gids gehandeld voor een mooi prijsje. Toen hij vroeg wat we hier deden, legde we uit wat ons werk hier is, en hij zei dat hij al dacht dat we getuigen waren! Hoe zo? Hij wees naar mij en zei: “Hij heeft zo’n pioniershoofd” – zijn hele familie bleek in de waarheid te zijn, en hij wist er veel van. Hij is opgegroeid in de waarheid, maar heeft er verder niets mee gedaan. We zijn met hem naar de watervallen gegaan…

De volgende dag was het zover om 8:30 stonden we allemaal klaar en zijn we vertrokken, het weer was opgeklaard, en het beloofde een warme dag te worden. De Argentijnse kant van de watervallen zijn we gaan bekijken. Dus eerst de grens over, een extra stempeltje in het paspoort halen en gaan maar! Het was fijn om een gids te hebben, hij wist precies waar we hoe laat moesten zijn om alles goed te kunnen zien, en om niet in de toeristen-file te komen… We begonnen met een boottochtje. Eerst bracht een grote jeep ons naar de aanlegplaats, en we stapte in. We kregen grote plastic zakken voor onze waardevolle spullen, en we vertrokken. De kapitein vroeg me met hoeveel we waren, met z’n achten dus. Een flink deel van de boot. Vinden jullie het erg als we wat nat worden, vroeg de kapitein, ik zei van niet, we hadden er op gerekend en extra (droge) kleren meegenomen. Ok, dan gaan we zo… was z’n antwoord. Dat hebben we geweten! Stel je een grote waterval voor, en dan een klein bootje met ons er in… en dat bootje vaart onder de waterval door, zoals op deze foto, zie je het bootje? We hadden geen droge draad meer aan ons lijf. Gelukkig waren de zakken die we kregen echt waterdicht, en bleven alle camera’s ed droog…

Later hadden we gelegenheid om ons even om te kleden, en te voet de watervallen van boven te bekijken. Het was zo machtig mooi! Zo veel water wat naar beneden komt… onvoorstelbaar. Wat een geweld. Heel indrukwekkend, ik heb er geen woorden voor. Je krijgt pas een beeld van hoe indrukwekkend het is als je er bent, denk ik, maar bekijk de foto’s eens, ik heb er een boel in ons fotoalbum gezet….

We hebben nog meer gedaan in Foz, er is daar een groot vogelpark. Veel van de vogels die daar leven kun je bekijken, sommige gewoon los. Heel mooi! De mooiste vogels in de mooiste kleuren kom je er tegen. Van HEEL groot tot HEEL klein. Fantastisch om te zien. Je krijgt daardoor heel veel waardering voor wat Jehovah voor ons gedaan heeft, hij heeft alles zóó mooi gemaakt, dat je wel tot de conclusie moet komen dat hij heel veel van ons houd. Deze vogel bijvoorbeeld. De toekan, deze zit hier ook in het wild. Ik heb er een keer een gezien in de natuur. Hij is zoo mooi, dat het bijna lijkt alsof hij uit de fabriek komt. Als we in de winkel iets zien dat zo mooi is denken we dat iemand dat heel knap heeft gemaakt, omdat het zo mooi is, en zo’n aantrekkingskracht op ons uitoefent, nou dat hebben de vogels die we gezien hebben ook. Deze is zoo mooi, dat het net is of iemand hem gemaakt heeft, juist om mooi te zijn, gelukkig weten wij dat dat inderdaad zo is. Jehovah heeft alles mooi gemaakt, speciaal voor ons om van te genieten… Dat hebben we gedaan de afgelopen dagen. We hebben genoten.

Het was de reis zeker waard. Het was een hele trip – vergelijkbaar met van Nederland naar Marseille (Zuid-Frankrijk) rijden voor een weekendje. 2 dagen rijden, 2 dagen Foz, en weer 2 dagen rijden terug naar huis… maar toch, zeker de moeite waard!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Bethel

Lieve vrienden,

Het is alweer een week geleden dat we met de hele groep naar Bethel zijn geweest. Het was heel gezellig om de hele Nederlandse groep bij elkaar te hebben. We hebben heel wat plezier gehad. Vanuit Holambra zijn we met z'n allen naar Bethel gereden, dat was zo'n 2 uur rijden. Gezellig met z'n allen in de auto's... Een ding kunnen we jullie vast vertellen... Bethel hier is GROOT! Er is plaats voor zo'n 1600 man, maar zoveel zijn er meestal niet.

We zijn begonnen met een uitgebreide rondleiding door het hoofdgebouw. Veel bethels zijn hetzelfde, dat is zo, maar Brazilië heeft toch hier en daar wel wat bijzonders, zoals alle bethelhuizen dat hebben. Hier heeft men een hele hoek ingericht met foto's en verhalen van wat broeders en zusters allemaal doen aan "sociaal werk", dat wil zeggen bijvoorbeeld mensen leren lezen en schrijven, of hulp bieden (vrijwilligerswerk) in ziekenhuizen, of hoe de bethel-brandweer helpt als er in de buurt brand is... Waarom? Zover we hebben kunnen begrijpen heeft het met de belasting te maken. Hoe meer werk er voor de gemeenschap wordt gedaan, hoe beter de status van een religie wordt geaccepteerd, en dus van de belastingvoordelen kan gebruiken. Het was wel heel leuk om te zien...

De rest hebben we natuurlijk ook gezien, de drukpersen, verschrikkelijk snel, de boekbinderij, de expeditie de tuinen, de kantoren en de kamers... alles... Wat maakte het meeste indruk? Klik eens op deze foto hiernaast...
Hier staat wat voor werk er in Brazilië wordt gedaan, nee, het NL werk staat er (nog) niet op, maar wel heel wat ander werk... Er staat bijvoorbeeld op hoeveel doven-gemeenten er zijn. Meer dan veel landen gewone gemeenten hebben! Er staat ook op dat er nog heel wat mensen niet of heel weinig (minder dan 1x per 5 jaar) bereikt zijn. Zo moeten er nog meer dan 13 miljoen mensen regelmatig bezocht gaan worden in 1530 gebieden... Vaak zeggen wij: "Laat armageddon maar komen, ik ben het zat..." Maar hoe moet het dan met die 13 miljoen mensen? Er wordt hard gewerkt in Brazilië om iedereen bezocht te krijgen hoor. Naar Giliad kan vanuit Brazilië niet, want er is in het eigen land nog voldoende te doen... In de koninkrijksdienst staan regelmatig oproepen om te gaan dienen waar de behoefte groter is onder het thema "kom over naar Macedonië". Er wordt dan gevraagd naar dienende broeders, pioniers of verkondigers... geïnteresseerden kunnen zich opgeven om te verhuizen, of om bijvoorbeeld alleen de weekends te helpen... Er zijn velen die wekelijks enkele honderden kilometers rijden om een groepje te ondersteunen. De broeder bijvoorbeeld van wie we de auto huren gaat elk weekend naar een dorpje in de volgende staat (Minas Grerais, ongeveer 300 km van hier) om te helpen in een groepje van nog geen 10 verkondigers.

Enkele speciale pioniers hebben ook een leuke toewijzing. Bethel Brazilië heeft 4 boten. Met deze boten varen deze pioniers de Amazone (en zijrivieren) af om afgelegen dorpen en indianen te bereiken met het goede nieuws. Ze varen van dorp tot dorp om in de velddienst te gaan, maar ook om vergaderingen te organiseren. Zo varen ze enkele duizenden kilometers, om daarna weer vrolijk terug te varen en opnieuw te beginnen. Er wordt heel wat werk gedaan om de inheemse bevolking te bereiken, niet alleen door de boot-pioniers, maar door heel veel personen. Er zijn ruim 358.000 indianen die bereikt moeten worden – op zich lijkt dat niet veel, maar ze zijn verspreid over een groot deel van Brazilië en ze spreken niet allemaal dezelfde taal. Er zijn 215 stammen, en ze spreken 180 verschillende talen! Toch wordt er hard gewerkt om zelfs in hun talen tijdschriften en andere lectuur te maken, zodat ook zij in hun eigen taal bereikt kunnen worden.

Hoe reizen de pioniers hier? Ja, per boot, en een boel hebben hun eigen autootje kunnen kopen, maar velen hebben daarvoor geen geld. Daarom heeft Betel 271 fietsen gekocht die speciale pioniers in het hele land kunnen gebruiken. Wij weten inmiddels uit ervaring dat het geen pretje is om over de stoffige, hete wegen hier te fietsen, maar voor velen is het de enige manier om van A naar B te kunnen komen, zonder te moeten lopen… hoewel, sommige steile heuvels toch te voet beklommen moeten worden (ook hierzo) omdat je er met de fiets niet tegenop komt… een hele opoffering dus…

Verder hebben we een lange tour gehad over het (gigantische) terrein van Bethel. Het is echt groot! Er staat een congreshal op het terrein, een afvalverwerking, een zeepfabriek en een slagerij. Bij de slagerij had ik eindelijk even de tijd om te vragen waar Picanha (je weet wel, dat vlees voor op de BBQ) vandaan komt. Het is een stukje koe, het komt van een Spaans woord voor prikken (picar?) omdat het het gedeelte van de koe is waar de koeiendrijvers met hun stok in prikken om ze te drijven. De Bethel slagerij heeft vorig jaar 47 kg picanha geleverd. Naast picanha verzorgt de slagerij al het andere vlees van Bethel, van de hot-dogs tot de gerookte ham… Heel indrukwekkend! Tussen de middag hebben we kunnen proeven van de kunde van de slagers en de koks… We hebben heerlijk gegeten, natuurlijk rijst met bonen, maar er was ook nog ander lekkers… Waarom waren we op donderdag uitgenodigd? Dat had een hele goede reden! Donderdag is ijs-dag. De keuken maakt hun eigen ijs, HEERLIJK. Het was lang geleden dat we een goed ijsje op hadden. We hebben er van genoten! Niet alleen van het eten, maar van de hele dag… Het was heerlijk om onder broeders en zusters te zijn, en geweldig om weer even samen met de groep Nederlanders te zijn. Het was schitterend…

Er is vast nog meer te vertellen, maar ik weet nu even niet meer wat… Misschien als je de blogs van de anderen leest je nog meer leuks te horen krijgt… Als mij nog iets bijzonders te binnen schiet, zal ik het hier weer posten… kijk ondertussen ook eens in het fotoalbum, daar staan nog wat meer foto’s.

Blijf lezen!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Wat is er gebeurd?

Lieve vrienden,

Wat is er gebeurd? Een hele boel...

Woensdag is de hele groep hier compleet geworden. Alle Nederlanders zijn nu hierzo in Holambra. Heel gezellig!

Wat nog meer? Donderdag hebben we met z'n allen Bethel bezocht, heel indrukwekkend! Groot! We hebben ook een heel verhaal gekregen over wat er in Brazilië nog allemaal gedaan moet worden. We brengen jullie zo snel mogelijk op de hoogte, maar het is nog een heel gepuzel om mooie foto's uit te zoeken... Het hele verhaal komt snel...

Nog meer? Ja, nog meer. Vandaag (of eigenlijk gisteren want het is hier nu net 12.00 uur geweest) heb ik m'n eerste Portugese openbare lezing gehouden! SPANNEND! Maar aan de commentaren te horen, ging het prima!

Om het te vieren hebben we een grote BBQ georganiseerd. Veel vlees en ander lekkers gegeten... Nu alles opgeruimd, en we gaan nu snel slapen, want morgen, meteen na de vergadering gaan we op weg naar Foz do Iguaçú!

Ook daar zullen weer mooie verhalen ontstaan! We posten snel weer een nieuw bericht!

Lieve vrienden, Tot snel

Groetjes,

Erik en Violette

Je maakt wat mee onderweg...

Lieve vrienden,

We hebben jullie al eens geschreven over hoe het is om hier te rijden, toch? We hebben eens wat foto’s geplaatst over de staat van het wegdek, of het ontbreken daarvan, we hebben jullie verteld over de stoffige wegen, maar volgens mij hebben we nog niet verteld wat je allemaal tegenkomt onderweg….

Je moet weten, de Brazilianen rijden als gekken, tenminste, dat vinden wij uit ons door verkeersregels geregeerde Nederland. Verkeersregels zijn er wel, maar of er ook personen zijn die ze kennen of zich er aan houden? Dat weten we niet helemaal zeker. Dus… altijd blijven uitkijken! Gelukkig hebben alle auto’s remmen, en weten de Brazilianen deze ook te vinden. We hebben tot nog toe niet veel ongelukken gezien, dus het zal allemaal wel goed gaan.

Wat kom je nog meer tegen? Oh ja, op de snelweg, je mag er 110 km/uur, komt het wel eens voor dat je een bordje “verkeersdrempel” tegenkomt. Die ligt er dan ook gewoon, en geen kleintje ook! Van die drempels die als je ze neemt met 110, je het niet overleeft (of in elk geval je auto niet). Ook geen uitzondering op de snelweg zijn fietsers, paardrijders en voetgangers. Overdag of ’s nachts, het maakt niet uit, allemaal onverlicht. Het blijft af en toe schrikken als je koplampen ineens op een gestalte naast de weg schijnen.

Dit was ook leuk… toen we van Holambra 2 terugkwamen, zaten er cow-boys op de weg, van die mannen die zo uit de film gestapt kunnen zijn… Kijk maar:

Of wat ook leuk was, op zoek naar een afgelegen adres, een grote boerderij met (waarschijnlijk) Nederlanders, kwamen we dit gezinnetje tegen… Veel grote boerderijen zijn eigenlijk kleine dorpjes – alle werknemers wonen op het terrein van de boerderij. Velen houden ook hun eigen vee, nou ja, houden, ze hebben een hoop rondlopen, en dat loopt ook wel eens de weg op…

Het autorijden is best veilig hier hoor… maken jullie je maar geen zorgen. De hierboven beschreven zaken zijn extreme gevallen (behalve de voetgangers op de snelweg en de drempels). Alles gaat best prima, zeker als er politie in de buurt is, en die is altijd in de buurt, je kunt geen kilometer meter rijden of je ziet wel ergens een politieauto of een agent staan.

Alles komt goed!

Groetjes,

Erik en Violette

Uitstapjes

Lieve vrienden,

Tot nog toe hebben we ons helemaal gestort op de velddienst… Natuurlijk vermaken we ons wel. Thuis, met de BBQ, en we zijn een keer richting het strand geweest voor “de prediking”. Maar een echt uitstapje hebben we nog niet gemaakt. Echt iets van het land zien… het komt er nu aan. Donderdag gaan we met de hele groep Nederlanders (alle 10) naar Bethel! Dat is niet echt een uitstapje om het land te zien hoor, maar we zien er wel weer naar uit om met de hele ploeg compleet te zijn. We hebben afgesproken dat we een poosje samen blijven. Hier in Holambra. Huisvesting is geregeld, en we zullen een weekje samen optrekken. Vergaderingen bezoeken, misschien wat velddienst, en kijken of er hier in de buurt wat leuke plekjes zijn. Aan het einde van de week hebben we gepland om naar Foz do Iguaçú te gaan. De (misschien wel) grootste maar zeker de mooiste watervallen van de wereld! We zien er naar uit!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Favelas...

Lieve vrienden,

Het is weer even geleden dat we iets hier op het blog hebben gezet. Dit betekent niet dat we niks hebben meegemaakt. In tegendeel, we hebben het zo druk gehad dat we geen tijd hebben gehad om jullie iets te vertellen.

Nu hebben we even tijd…

Iets wat veel indruk heeft gemaakt de afgelopen week (donderdag) is onze velddienst in de Favelas… Weet je nog, de eerste dag die we hier meemaakte. We hebben hier een foto gepost van krottenwijken in São Paulo. We vroegen ons af of er ook gepredikt werd in die favelas. Het antwoord was JA! En hoe! Een van de jongens hier de Nederlands heeft geleerd, bewerkt met zijn Portugese gemeente zo’n favela in Campinas. We mochten een dagje mee…

Eerst moeten jullie weten dat we gingen prediken in een favela die relatief “goed” was. Het waren geen huizen van karton en hout, maar steen. De regering stelt af en toe een stapel stenen ter beschikking en een aantal zakken cement zodat mensen de favelas “toonbaar” kunnen maken cq houden.

We kregen de raad om geen sieraden of horloges te dragen en dure spullen thuis te laten. Dat hebben we maar gedaan, hoewel we wel onze kleine camera hebben meegesmokkeld… Dus, eenvoudig gekleed gingen we op weg…

Het had trouwens 2 dagen geregend (ja, dat kan hier ook!). Het waren 2 buitjes, een van maandag rond een uur of 06:00 tot dinsdag 12:00 en dinsdag 13:30 tot ongeveer woensdag een uur of 16:00… Asfalt kennen ze (zeker) in de favelas niet… Het was dus een verschrikkelijke blubber… Maar dat mocht de pret niet drukken! – langzaam kwam de zon er door en werd het een lekkere dag.

Hoe is de prediking. Eerst kregen we wat instructies. Wat kan je wel en niet zeggen. Wat zijn goede onderwerpen of bijbelteksten. De vliegramp van São Paulo was een goed onderwerp, het was immers de dag ervoor gebeurd. De week ervoor had een man uit de betreffende favela zijn gezin beschoten, en 3 van zijn zoons hebben dat niet overleefd (Helaas, familiedrama’s komen hier ook voor), dat was ook een onderwerp wat leefde bij de mensen. Een tekst die goed was? Psalm 72:12 waar staat dat Jehovah de arme die om hulp schreeuwt zal bevrijden. Onze “gids” zei dat ondanks dat de mensen stenen huizen hebben, ze heel, heel arm zijn.

We zijn het gaan proberen… Het eerst huisje, spannend. Een vrouw komt naar voren en we hebben meteen een gesprekje, ze heeft al eens studie gehad, en is best geïnteresseerd om wat te praten. Het draait er op uit dat ze de zuster die haar studie gegeven heeft gaat zoeken om opnieuw om studie te vragen. Dat ging goed. Bij het tweede adres dat we troffen mocht ik de aanbieding doen. Extra spannend! Ik begon dus maar met Ps 72:12 voor te lezen… en ja hoor, weer raak. Weer een gesprekje. Gelukkig was er iemand bij die het Portugees goed machtig was, want deze mevrouw sprak zo binnensmonds dat ik zelfs haar naam niet verstond, ondanks dat ze ‘m 3 keer zei… Toch leuk gesproken en nog wat teksten kunnen voorlezen.

Zo ging het eigenlijk de hele ochtend… Een adres of 8 kunnen doen, en zeker 6 keer lange gesprekken gehad. Onze gids zei dat het in het weekend eigenlijk beter was om te prediken, want dan was tenminste iedereen thuis…

Het was heerlijk om zo van huis tot huis te kunnen gaan, maar ook erg confronterend. Wat hebben wij het goed in Nederland. Wat zijn wij (zelfs in de arme wijken) rijk! Wij hebben riool, straten, ramen enz. Vele mensen hier in Brazilië niet… Is het hier dan slechter? Misschien niet… Mensen hebben niet veel, sommige mensen zelfs helemaal niks, alleen hun geloof… dat maakt dat ze erg open staan voor de boodschap uit de bijbel, en dat je ze echt kan opbouwen met wat je ze uit de bijbel vertelt of voorleest…

We hebben een hele fijne dag gehad, en we hebben ook veel geleerd, veel ervaring opgedaan… Het was de moeite waard!

Lieve vrienden, we schrijven jullie een andere keer meer!

Tot snel,

Erik en Violette!

(PS: Jullie moeten wel blijven reageren op het blog hoor!)

Suikerriet… (en oplossing prijsvraag)

Lieve vrienden,

We zitten hier in Holambra midden in de suikerrietoogst (mooi woord voor galgje). Suikerriet is een gewas dat voor verschillende uiterst belangrijke zaken wordt gebruikt. Men kan er schoonmaak-alcohol van maken, of met een soort mangel een sapje uit persen (smaakt naar suikerwater en je krijgt er lage bloeddruk van). Maar ook heel wat veel belangrijker zaken worden van suikerriet gemaakt.

Cachaça (of pinga) bijvoorbeeld, het hoofdbestanddeel van caipirinha! Erg lekker! Ook iets belangrijks is de alcohol waar onze auto op loopt.

Het is gunstig dat we hier zitten in de tijd van de oogst, want dat betekent veel aanbod van (brandstof) alcohol, dus lage prijzen. In de tijd dat we hier zitten is de prijs al zo’n 20 cent gezakt, en hij zal (hopelijk) nog wat verder zakken.

Een nadeel van de oogst is dat het gaat regenen. Geen water, maar as… Iedere dag regent het hier as. Hoezo? Omdat de oogst zo groot is, zijn er te weinig machines om de oogst binnen te halen. Dus het moet grotendeels met de hand. Maar tussen het suikerriet huizen allerlei enge beesten, slangen, spinnen en schorpioenen en zo… Daarom branden ze de suikerriet velden af. Er zit zoveel vocht in het riet dat dat niet wil branden, maar alle beestjes vluchten, en de werkers kunnen met de hand gaan oogsten. Maar met dat afbranden, komt er wel heel veel as en verbrande stukjes riet in de lucht, die dan neerslaan op je net gewassen auto, of op de net geveegde stoep of zo. Zo ziet die as er uit, van heel dichtbij dan:

Ach ja, zo blijven we bezig, en het is weer eens wat anders als (waterige)regen…

Lieve groetjes,

Erik en Violette

PS: aangezien alleen Andé en Lola het antwoord wisten, zullen we de prijs aan hen moeten uitreiken. We hebben over ons hart gestreken, want ondanks het feit dat ze al in Brazilië zijn, zullen we ze toch in de prijzen laten vallen, en mogen ze op de waterfiets terug naar huis!

Ons eigen congres

Lieve vrienden,

Eindelijk was het dan zover… ons “eigen” congres. In het Portugees… We hebben er flink wat weken naar uit gezien, maar ook tegenop gezien. Wat denk je, 3 hele dagen geestelijk voedsel en omgang met broeders en zusters – heerlijk! (zo keken we er naar uit). Maar ook: 3 hele dagen Portugees… Het zal wel vermoeiend zijn en of we er veel van opsteken…? (zo zagen we er tegenop). Maar inmiddels is het congres voorbij, en we hebben het overleefd!

Zal ik maar bij het begin beginnen? Ik ben jaloers op hoe de opbouw hier gaat. We zijn in Nederland gewend om al heel vroeg te beginnen, en soms pas laat op weg naar huis te kunnen gaan. Hier gaat het (gelukkig) anders. Er worden voor de congressen maar weinig zalen gehuurd. De meeste worden gehouden in eigen zalen. Dat scheelt natuurlijk behoorlijk met de opbouw, wat alles staat er al. Ze noemen het dan ook geen opbouw, maar schoonmaak, net als bij ons voor de kringvergaderingen. We waren met 260 broeders en zusters op donderdag ochtend om 8 uur… Het was een drukte van jewelste… 1 uur en 3 kwartier later blonk de zaal, was alles geveegd, de tuin helemaal gesnoeid, al het afval weggeruimd – alles klaar voor het congres. Zo snel hebben we het nog nooit meegemaakt (wel jammer dat er geen broodjes kroket waren). Dus om half 11 waren we weer thuis, en hadden we nog de hele dag om te ontspannen.

Dat was ook wel nodig ook, bleek vrijdag, de eerste congresdag. We waren benieuwd hoe het zou gaan. We wachtten de eerste lezing af, wow…, dat ging goed! We hebben hem zo’n beetje helemaal kunnen volgen! Dat belooft wat voor de rest… ja ja, niet dus! Alléén de eerste lezing ging zo goed. De andere broeders spraken of heel snel, of met een accent, of binnensmonds… er was altijd wel wat… Uiteindelijk hebben we wel wat meegekregen hoor, maar het ging niet zo gemakkelijk als de eerste lezing ons voorgespiegeld had… Uiteindelijk was het programma best vermoeiend, steeds maar geconcentreerd blijven luisteren is in het Nederlands al een hele kunst, maar zeker in een vreemde taal. Uiteindelijk zijn er een paar lezingen geweest die goed gingen. Gelukkig ook de openbare lezing, Schitterend!

De omgang met de broeders en zusters hier was ook heel speciaal. Violette en ik liepen op vrijdag ochtend wat te praten, en we merkte dat er af en toe vreemde gezichten getrokken werden, zo van… wat spreken die nou voor een taal? Toen Violette tegen een giechelend stelletje zusjes zei dat we Nederlands spraken en uit Nederland kwamen, was het hek van de dam… het ging als een lopend vuurtje door de zaal. “Er zijn buitenlanders… Uit Nederland!” We waren ook op dit congres een bezienswaardigheid. We zijn de tel kwijtgeraakt hoe vaak we op de foto moesten, op zaterdag vlak voor het programma begon stond er zelfs een rij! Ook merkte we dat er “stiekem” foto’s van ons werden gemaakt, als men dacht dat we even niet keken ~klik~… Natuurlijk best grappig, maar op een gegeven moment wil je ook wel even rust. Gewoon even je boterhammen opeten of zo… hoewel…

Zondag tussen de middag stonden we onze boterhammetjes te smeren, met (goedkope) smeerkaas of zo, totdat onze lieve broeders en zusters dat in de gaten kregen. We moesten alles wat ze hadden proeven. Omelet, Gehaktbrood, Pizza-broodjes en weet ik veel wat allemaal nog meer! Heerlijk!

Ook op dit congres zijn we na afloop van het programma weggejaagd… 30 minuten na afloop gaan de lampen uit en de deuren op slot. Kijk maar op de foto: het programma was om 16:30 afgelopen, iets voor vijven ziet de zaal er dan zo uit: We weten inmiddels wel waarom… als je om 8 uur ’s ochtends aankomt is het al heel druk. De deuren gaan om 7:30 open. Als je dan aankomt is het ook al heel druk…! Er staat dan een file van auto’s die naar binnen willen, maar daar zitten alleen maar bestuurders in. De passagiers zijn al voor de deur gedropt, en leggen alle voorste rijen vol met tijdschriften, zangbundels en zo, voor het geval dat er nog iemand bij ze wil zitten. Zondag zaten we dus helmaal achteraan… zondag waren trouwens alle stoelen bezet, en stonden er nog heel wat broeders en zusters langs de kant… de zaal was duidelijk te klein…

Het verschil in aanwezigen tussen vrijdag en zondag viel trouwens ook op… op vrijdag ongeveer 1400 en zondag middag (drama!) 2300! Maar ja, veel Brazilianen hebben een 6-daagse werkweek, en het schijnt heel moeilijk te zijn om vrij te krijgen… We hopen dat iedereen toch het hele programma probeert te volgen, desnoods op andere congressen…

En Violette vertelde nog dat ze niet in de rij heeft hoeven staan voor de toiletten, wel voor de spiegel trouwens, tussen de middag, na het eten gaat iedereen (ook de mannen) massaal z’n tanden poetsen (en de zusters) hun neuzen poederen… Dit resulteert in een geweldige drukte voor de spiegels en de wasbakken! Wel heel leuk om te zien trouwens… We hebben er helaas geen foto van kunnen maken…

Al met al hebben we een heel fijn congres gehad. Een beetje vermoeiend, en ondanks dat we niet alles hebben kunnen begrijpen hebben we zeker het gevoel dat we opgebouwd zijn. Het congres is immers de plaats waar Jehovah’s geest is… We hadden het voor geen goud willen missen!

Als jullie je congres nog niet hebben gehad kun je er beslist naar uit zien. Het is geweldig!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Flora en Fauna

Lieve vrienden,

Wat kom je hier zoal tegen in de natuur? Allereerst kunnen we jullie vertellen dat de planten allemaal even exotisch zijn. Een gewone berk of zo, of een brandnetel zul je hier niet zo snel tegenkomen. Wat dan wel? Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er… variërend van kokosnotenpalmen tot bananenbomen, koffiestruiken en cactussen. Bloemen, de een nog mooier dan de andere. Veel soorten die we in NL ook kennen hoor, maar dan alleen voor binnen, voor veel geld te koop bij het tuincentrum. Hier staan ze zo in het wild.

Wat ons heel erg opviel was dat de orchideeën hier zomaar in de bomen groeien… Een schitterend gezicht. Het is geen orchideeën tijd, maar toch bloeit er hier en daar een. Echt in het wild niet hoor, mensen kopen (of stekken) een orchidee, en zetten die in een boom in de tuin. Hier krijgt de plant wortels, en groeit prima! Een vrouw zei dat alle andere planten onder haar verantwoordelijkheid sterven. Ze kan geen planten houden zei ze zelf, alleen de orchideeën, daar hoef je niks aan te doen dan in een boom zetten! Schitterend toch!

Ook andere dingen, dieren, heb je hier natuurlijk. Spinnen, die hebben we nog geen gezien, behalve dat kleintje dan, van 15 cm. Slangen, ook geen, behalve die van een meter of wat lang, maar dat was de tuinslang. Ze zijn er wel. Hoe kleiner hoe giftiger. We hopen er geen tegen te komen. Mieren dan, die hebben we wel, en veel ook, vooral binnen, hele kleintjes, maar wel met duizenden tegelijk! De grotere zijn er ook, buiten (gelukkig). Capivaries hebben we ook, uit de kluiten gewassen hamsters. Ze schijnen lekker te zijn, maar ik heb nog niet de kans gehad ze te proeven.

Verder heel veel vogels. In alle kleuren die je je wenst. Groen, rood, blauw, zwart, geel, wit, noem maar op. Pas hadden we 2 papagaaien in de boom, Een groene rug, een groen/gele onderkant, en de onderkant van de vleugels was fel-rood. Ze zitten hier vaker in de buurt, maar als je beweegt om het fototoestel te pakken zijn ze weg. Ik hoop ze nog eens te pakken te krijgen. ~KLIK~ Hebbes!

Dus, we kijken onze ogen uit naar de prachtige natuur. De mensen hier zijn het met ons eens, dus Romeinen 1:20 doet het altijd goed, en we kunnen deze tekst dan ook vaak gebruiken in de velddienst!

Lieve vrienden,

Tot een andere keer!
Groetjes,

Erik en Violette

NOODWEER!

Lieve vrienden,

Het leek wel noodweer vandaag. Het was heel bijzonder! Een weersverschijnsel dat hier maar zelden voorkomt, gelukkig hebben wij het mee kunnen maken, al was het voor de lokale bevolking best beangstigend, zo begrepen wij.

Men is vandaag alleen in uiterste noodzaak naar buiten gegaan. De meeste mensen hielden ramen en deuren gesloten. Slechts een enkele dappere Braziliaan waagde zich buiten voor een snelle foto. Ik heb er ook maar een gemaakt.



Wat is er aan de hand… EEN WOLK!

;-)

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Congres...

Lieve vrienden,

Voor velen van jullie zit het congres er weer op. Wij hebben dit komende weekend congres (13-15 juli, Cosmopolis, SP, Brazilië). Dit is ongeveer 20 – 25 minuten rijden vanaf hier. Vandaag hebben we wat boodschappen gedaan. Lekkers gekocht voor op het congres en zo. We zien er naar uit, ondanks dat we verwachten dat het een zware en vermoeiende tijd zal gaan worden. Je zo goed proberen te concentreren om zoveel mogelijk te begrijpen… We zijn benieuwd, en verwachten er niet te veel van, dan kan het alleen maar meevallen…

We zijn stiekem afgelopen zondag naar een ander congres geweest. We hebben het middagprogramma meegemaakt. Het was heel leuk. Het was het congres waar een gedeelte van de Nederlandse cursisten aan toegewezen waren. Enkelen hadden een rol in het drama, dus zijn we gaan kijken. Wat viel ons op? We voelde ons bezienswaardigheden. We zijn geloof ik aan alle 3000 aanwezigen voorgesteld (zo voelde het in elk geval). We moesten met iedereen op de foto! Natuurlijk is dat heel leuk, heel bijzonder! We waren blij dat we niet in klederdracht of zo waren!

Wat ook grappig was, na ongeveer 45 minuten tikt een broeder mij op de schouder en zegt ons dat we moeten maken dat we wegkomen (maar dan vriendelijk) want ze willen de zaal graag gaan afsluiten. We zijn gewoon van het congresterrein weggejaagd! Na 30 minuten was alles opgeruimd, en afgesloten (de wc’s en zo), en werd iedereen verwacht te vertrekken! Nog nooit zoiets meegemaakt!

We zijn benieuwd naar ons eigen congres!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Eten...

Lieve vrienden,

Voor degenen die ook de blogs van de anderen bijhouden. Remko schreef over Eten – dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven. Om hem aan te vullen: als je bij broeders en zusters gaat eten, eet je vaak bonen met rijst, of rijst met bonen. Soms krijg je ook rijst met bonen en nog iets anders erbij, maar vaak ook bonen met rijst zonder er iets bij. Met andere woorden, bonen met rijst worden hier best vaak gegeten. Dat geeft niks, want het smaakt best…

Wat echter nog beter smaakt is de sjoeraskoe (churrasco ofwel de voor ons begrijpelijke BBQ). Als je een keer rijst met bonen met iets er bij eet, is de kans groot dat het een churrasco is. LEKKER! Ze gooien hier werkelijk alles op de bbq. Vaak betekent het met een grote groep de hele avond lekker eten. Maar in ons geval…

Het vlees is hier zo lekker, en zo goedkoop dat er best wel een eigen bbq-tje vanaf kon. We hebben er dus maar een aangeschaft, zodat we zelf kunnen churrasco-en. We hebben wat informatie ingewonnen en vernomen dat het allerlekkerste op de bbq de “picanha” is. Een stukje koe. Geen idee welk stuk, maar als iemand het weet, dan mag hij het ons laten weten. Ook als iemand weet of het in Nederland ook te krijgen is! Lekker marineren met knoflook, bakken en besprenkelen met limoensap… iets lekkerders bestaat er bijna niet!

Groetjes,

Erik en Violette

Prijsvraag

Lieve vrienden,

Bedankt voor al jullie leuke en lieve berichtjes! We vinden het heerlijk jullie reacties op het blog te lezen, jullie mailtjes te ontvangen en zelfs (en dat is extra leuk) gewone post (je weet wel in een envelop met postzegels er op en zo) van jullie te krijgen!

Als dank willen we graag een prijsvraag uitschrijven! Kijk eens goed naar deze foto, en probeer te raden wat het is… Het antwoord verschijnt binnenkort hier op het blog.

De winnaar wint een reis naar Brazilië per waterfiets! Dus, de moeite waard!

We zien uit naar jullie antwoorden!
Lieve groetjes,

Erik en Violette



voorwaarden: Medewerkers en personen die reeds in brazilië aan wezig zijn, zijn van deelneming uitgesloten. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd. De inzendingen blijven ons eigendom, en kunnen voor commerciele doeleinden gebruikt worden. Prijzen worden niet in geld uitgekeerd. Op de foto is copyright van toepassing.

Congres

Lieve vrienden,

Vele van jullie hebben dit weekend congres, anderen krijgen het volgende week, of zelfs daarna…

We willen jullie laten weten dat we aan jullie denken! We zijn jaloers op jullie Nederlandse programma!

Volgende week hebben wij congres. In het Portugees! We zijn benieuwd wat we ervan opsteken!

Lieve groeten,

Erik en Violette

Holambra II

Lieve vrienden,

Daar zijn we weer… Vorige week zaten we nog aan het strand (voor de velddienst hoor) en deze week zaten we diep in het binnenland… (ook voor de velddienst, natuurlijk) We zijn in Holambra II geweest.

Het plaatsje Holambra (I) waar we wonen, is in 1948 gesticht, en veel Nederlandse boeren hebben zich hier gevestigd. Toen in 1960 het hier wat krapper werd, is een nieuwe kolonie gesticht. Holambra II. Verschillende Nederlanders van hier zijn daar naartoe verhuisd, omdat alles wat ruimer is opgezet, en er meer plaats is. Ook zijn er een boel Nederlanders vanuit NL gekomen. Het is een drukke bedoeling daar. Een beetje minder luxe dan hier, vooral minder asfalt, en vooral veel meer stof.

Holambra 2 ligt op zo’n 300 km van Holambra 1, inde buurt van Paranapanema. Om in Holambra 2 te komen moet je een flinke omweg om een groot meer maken, of oversteken met a balsa – het vlot. Aangezien we toch toeristen zijn, hebben we voor het vlot gekozen. Het was gewoon een veerpont hoor, een beetje anders als we ze gewend zijn, maar toch – een veerpont. Het was heerlijk weer en windstil, dat levert altijd mooie plaatjes op.

Maandag ochtend zijn we in Holambra 1 gebleven voor wat nabezoeken en we zijn tegen 12-ven gaan rijden. We zijn na een rit van zo’n 5 uur (inclusief wachten op het vlot) in Holambra 2 aangekomen. Inmiddels was het ook ongeveer 5 uur geworden, en begon het te schemeren. Het was een lange dag rijden. We werden heel hartelijk ontvangen door Celso en Ana, een heel lief echtpaar dat hun huis openstelt voor Nederlandse groepen om hier te prediken. Het was heel gezellig bij hen thuis. We zijn uitstekend verzorgd, luxe ontbijt, uitgebreid lunchen, uitgebreid dineren en ’s avonds nog wat te snacken.

Toen kwam de dinsdag ochtend. Tijd om in de velddienst te gaan. Een broeder die een paar deuren verder een winkeltje heeft, sloot zijn deuren om met ons mee te gaan. Hij wist per slot van rekening precies waar alle Nederlanders woonden. Wij hadden ook wel een lijst en een goede kaart van de vorige groep (bedankt daarvoor trouwens!), maar het is toch makkelijk een local bij te hebben die de weg precies weet. Het was heel leuk. Bij veel adressen mochten we binnenkomen en konden we een praatje maken. Veel personen komen uit Brabant (Middelbeers, Odiliapeel, Best, Bladel enz.) dus dat klikte best goed. Het viel op dat de meeste precies wisten wie we waren en waarvoor we gekomen zijn.

We hebben daarnet even zitten lezen op de blogs van de anderen hier… we lazen over de onderwerpen waar bijvoorbeeld André en Lola over praten in de velddienst – nou wij hebben ander gebied hoor! Echt katholiek en echt Brabants! Eerst wat kletsen, informeren naar hoe het met de koeien, de varkens of de kippen gaat, of over de vraag of de mandarijnen willen rijpen, dan pas voorzichtig over de bijbel beginnen. Soms valt het goed, soms niet… Meestal wel hoor. En bij velen kunnen we toch even de bijbel gebruiken en een stuk of wat teksten voorlezen. Onze thema’s van gesprekken zijn oa het Onze Vader, Wat is Gods Koninkrijk, Wat is Gods Naam enz.

Iets grappigs dat we tegenkwamen was het volgende: Een groepje van 9 vrouwen (allemaal Nederlandse) heeft enkele tientallen jaren geleden een bijbelstudiegroepje opgericht. Ze rouleren de locatie, de gastvrouw heeft de leiding en bereid een onderwerp voor, en samen spitten ze dan een (bijbels)onderwerp uit. We hebben verschillende van deze vrouwen (afzonderlijk) gesproken. Ze vinden het allemaal leuk om te doen. Wij hebben natuurlijk geprobeerd om ze warm te krijgen voor een gestructureerde bijbelstudie. (misschien met een boekje of zo. Wat leert de bijbel echt? bijvoorbeeld). Sommigen stond het idee wel aan. Bij een vrouw hebben we zelfs een paar paragrafen kunnen doornemen. We kunnen haast niet wachten tot we terug kunnen gaan.

De Brazilianen hier weten niet goed wat ze met de Nederlanders aan moeten. De Nederlanders (tenminste sommigen) willen niets met onze Braz. broeders en zusters te maken hebben. Bij sommige personen namen we een Braziliaan mee, maar bij andere adressen zeiden de Brazilianen: “het is misschien goed als jullie hier samen naar toe gaan”. Later komen we er dan achter (in het gesprek met de mensen) dat ze onze brs en zrs maar lastpakken vinden.

Het is dan goed dat we hier zijn… Dan kan er ook hier bij de Nederlanders kostbaar waarheidszaad gezaaid worden. Hoewel het soms schandalig is hoe Nederlanders onze lieve broeders en zusters behandelen en wat ze over ze zeggen. Je krijgt dan soms zin om ze eens flink de waarheid te zeggen – we houden ons toch maar in. Je vangt immers meer vliegen met stroop dan met azijn….

Het waren een paar lange dagen. In totaal hebben we zo’n 50 adressen kunnen doen. Vele van deze personen waren al eens eerder bezocht, en hadden bij de vorige groep interesse getoond, dus daarop konden we dan wat voortborduren. Bij vele anderen hebben we het eerste contact moeten leggen, en ook hier en daar interesse gevonden. Er is toch nog veel werk in Holambra 2. We moeten ook daar nog eens terug.

Morgen (vrijdag) houden we een rustdag. Er moet gewassen, gepoetst en geboodschapt worden… en we proberen ook wat uit te rusten, want het weekend is alweer vol-gepland!

Lieve groetjes,

Erik en Violette

Het kan niet altijd feest zijn...

Lieve vrienden,

Velen van jullie vragen ons steeds naar het weer. Zeker als het in Nederland weer eens slecht weer is. Nou, hier is het winter, dus je snapt het wel… Voor ons geen zomer dit jaar. De Braziliaanse winter betekent voor ons (in Holambra) overdag zo’n 25-30 graden en een strak blauwe lucht. Afzien hè!

We hebben wel geluk hoor. De andere groepen die wat zuidelijker en hoger zitten hebben het soms wel koud. Er zijn daar zelfs planten stukgevroren hoorden we. Dus… wij zitten hier prima. Lekker velddienst weer. Maar… Het kan niet altijd feest zijn!

We zouden zondag een paar daagjes wat verder weg op zoek gaan naar Nederlandse adressen. Ons gebied beslaat de hele provincie São Paulo, dus we zitten zo een paar honderd kilometer verderop. We hadden besloten om naar de kustplaats Ubatuba te gaan, want via het telefoonboek hadden we wat Nederlandse namen gevonden. Zondagmiddag na de vergadering zijn we vertrokken. Het was me het ritje wel! Als je het kaartje bekijkt van de kust zie je iets bijzonders… Een hoge bergrug ligt praktisch aan zee! Dat levert mooie plaatjes en onwerkelijk aandoende uitzichten op, maar de afdalingen in het donker op een mistige natte en onbekende weg zijn spannend! Maar goed, we zijn veilig aangekomen. We zochten een hotelletje op en hebben nog een gezellige avond ervan gemaakt.

We zeiden steeds voor de grap dat we gingen “prediken” op het strand, je weet wel ;-)

Dat moesten we natuurlijk wel waarmaken. Het regende een beetje, maar het was niet koud, dus we zijn maar even een nachtzwempartijtje gaan houden. Was leuk! Heerlijk om ’s nachts te zwemmen! Zeker na zo’n lange rit! Daarna zijn we, na nog wat gedronken te hebben, gaan slapen, want de volgende dag zouden we in de velddienst gaan.

Nu moet je weten dat iedere keer als we in Holambra vertelde dat we naar Ubatuba gingen de broeders ons lachend vertelde dat het eigenlijk Uba-Chuva is… (Chuva is Portugees voor Regen). De hoge bergen voor de kust zorgen dat wolken hun regen lozen om over de bergen heen te kunnen komen. Nou… dat hebben we geweten. Het kan dus niet altijd feest zijn. Voor degenen die zich onze trouwdag nog kunnen herinneren, zo was ook onze velddienstdag in Ubachuva. Kijk maar:

(Kijk ook in het fotoalbum voor meer foto’s van ons tripje naar Ubatuba, maar lees eerst het verhaal uit – Doe alles één voor één…)

We waren met 12 personen – 3 auto’s – op zoek gegaan naar Nederlanders. Die dag hebben we niet veel bereikt. Een paar huizen die wel van Nederlanders zijn, maar die vakantiewoningen zijn, en dus alleen in de zomer bewoond zijn. Of Nederlanders die huizen verhuren aan Brazilianen. Anyway… Het was niet helemaal voor niets, want we hebben toch wat Nederlanders in kaart kunnen brengen. Er zijn nog genoeg adressen over voor een volgende keer of een volgende groep.

De 2e dag van ons uitje hadden we gereserveerd voor het strand. Gelukkig was het de volgende dag weer feest! Het was heerlijk weer, en er zijn voldoende heerlijke stranden in de buurt daarzo dus we hebben een heerlijke dag gehad! Het weer was geweldig en de zee heerlijk. Het is natuurlijk Atlantische oceaan daar, dus enorme golven. Sommigen wel 3 of 4 meter hoog. Soms eng, maar meestal heerlijk! Na een hele dag op het strand gingen we ’s avonds moe, maar heerlijk ontspannen naar het hotel. De volgende dag stond er weer velddienst op het programma…

Het was weer heel mooi weer! Wat is het toch ellendig om te moeten pionieren in zo’n ver land! ;-)

Er gebeurde die dag iets wat ons wel weer heel erg heeft aangemoedigd… Eigenlijk begon het ’s ochtends vroeg al. Er waren nog een stuk of wat adressen. Niet zo heel veel meer. Er moet nog meer nazoekwerk gedaan worden om ze te kunnen vinden. Eigenlijk wilde we ons beperken tot Ubatuba, en de adressen daar doen. Maar omdat het er maar een paar waren stelde ik voor om naar het volgende plaatsje te rijden (40 min heen en 40 terug) om daar het enige adres dat we hadden te doen. Na veel wikken en wegen vond de rest dat goed, en spraken we om 12 uur weer af bij het Hotel. Het zou voor ons maar krap worden om dat te halen. We zouden eerst een adresje doen in Ubatuba en daarna doorrijden naar Caraguatatuba.

Daar moesten we heel wat zoeken en verschillende keren vragen waar we moesten zijn. Het bleek een klein dorpje te zijn vlak voor Caraguatatuba. Eindelijk hadden we het adres gevonden (het liep toen al tegen 12 uur).

Violette zou dit adres gaan doen met Allen, een pionier uit Campinas die Nederlands aan het leren is (Hij is 15 jaar, leert op de avondschool en heeft in augustus pioniersschool! Cool hè, of zoals de Brazilianen zeggen “Legal!”). Violette vroeg in het Portugees of er Nederlanders woonden, “Ja” zei de man. Dus Violette begroette de man in het Nederlands… en meteen zwaaide het hek open; Kom binnnen! Ze mochten binnenkomen en konden even praten. Kregen wat te drinken aangeboden, en toen Violette vertelde dat wij (Danilo en ik) nog in de auto zaten moesten wij ook maar binnen komen. We hebben heel leuk kunnen praten met z’n allen. Hij blijkt uit Eindhoven te komen, van oorsprong. Uiteindelijk na wat over koetjes en kalfjes te hebben gepraat ook nog een leuk gesprek over de waarheid kunnen hebben. Zij bleken erg na te denken over de dingen die er gebeuren en waarom God dat toelaat cq zou veroorzaken. We hebben de bijbel kunnen gebruiken en uiteindelijk een leert de bijbel boekje kunnen geven. De vrouw wilde het graag hebben en lezen. We moesten ons telefoonnummer geven voor als ze vragen zou hebben, of ons zomaar wilde spreken. We moesten ook zeker eens terugkomen om verder te praten. “Zij dwong ons er als het ware toe”.

We zouden bij ons nabezoek wel van te voren moeten bellen, want de enige reden dat het echtpaar thuis was, was dat hij wat last had van zijn keel! Ze gaan namelijk altijd vissen – iedere woensdag – en zijn daarom dan haast nooit thuis! De man vertelde nog dat er vaak Braziliaanse mensen aan de deur komen om over de bijbel te praten (iedere week wel – zo vaak komen ze hier door hun gebied) maar dat hij die mensen altijd wegstuurt.

Dus… Het adres dat we eigenlijk niet wilde doen bij die mensen die nu alleen maar heel toevallig thuis waren, die normaal nooit bereikt worden met het goede nieuws nodigde ons nu zomaar binnen, en we hebben een fijn getuigenis kunnen geven! Het is allemaal niet voor niets! We voelen echt Jehovah’s hand hierin!

Na dit adres zijn we terug naar huis gereden. De anderen hebben we niet meer gezien, maar gelukkig wisten wij de weg terug naar huis ook. We hebben een heerlijke paar dagen gehad! Het was heerlijk om het nuttige met het aangename te verenigen!

Vandaag is het Donderdag, en houden we ons een beetje rustig. Een beetje voorbereiden voor de vergaderingen van het weekend, boodschappen, een beetje bloggen enzovoort…

Lieve vrienden,

We spreken jullie snel weer!

Groetjes,

Erik en Violette