Lieve vrienden,
Eindelijk was het dan zover… ons “eigen” congres. In het Portugees… We hebben er flink wat weken naar uit gezien, maar ook tegenop gezien. Wat denk je, 3 hele dagen geestelijk voedsel en omgang met broeders en zusters – heerlijk! (zo keken we er naar uit). Maar ook: 3 hele dagen Portugees… Het zal wel vermoeiend zijn en of we er veel van opsteken…? (zo zagen we er tegenop). Maar inmiddels is het congres voorbij, en we hebben het overleefd!
Zal ik maar bij het begin beginnen? Ik ben jaloers op hoe de opbouw hier gaat. We zijn in Nederland gewend om al heel vroeg te beginnen, en soms pas laat op weg naar huis te kunnen gaan. Hier gaat het (gelukkig) anders. Er worden voor de congressen maar weinig zalen gehuurd. De meeste worden gehouden in eigen zalen. Dat scheelt natuurlijk behoorlijk met de opbouw, wat alles staat er al. Ze noemen het dan ook geen opbouw, maar schoonmaak, net als bij ons voor de kringvergaderingen. We waren met 260 broeders en zusters op donderdag ochtend om 8 uur… Het was een drukte van jewelste… 1 uur en 3 kwartier later blonk de zaal, was alles geveegd, de tuin helemaal gesnoeid, al het afval weggeruimd – alles klaar voor het congres. Zo snel hebben we het nog nooit meegemaakt (wel jammer dat er geen broodjes kroket waren). Dus om half 11 waren we weer thuis, en hadden we nog de hele dag om te ontspannen.
Dat was ook wel nodig ook, bleek vrijdag, de eerste congresdag. We waren benieuwd hoe het zou gaan. We wachtten de eerste lezing af, wow…, dat ging goed! We hebben hem zo’n beetje helemaal kunnen volgen! Dat belooft wat voor de rest… ja ja, niet dus! Alléén de eerste lezing ging zo goed. De andere broeders spraken of heel snel, of met een accent, of binnensmonds… er was altijd wel wat… Uiteindelijk hebben we wel wat meegekregen hoor, maar het ging niet zo gemakkelijk als de eerste lezing ons voorgespiegeld had… Uiteindelijk was het programma best vermoeiend, steeds maar geconcentreerd blijven luisteren is in het Nederlands al een hele kunst, maar zeker in een vreemde taal. Uiteindelijk zijn er een paar lezingen geweest die goed gingen. Gelukkig ook de openbare lezing, Schitterend!
De omgang met de broeders en zusters hier was ook heel speciaal. Violette en ik liepen op vrijdag ochtend wat te praten, en we merkte dat er af en toe vreemde gezichten getrokken werden, zo van… wat spreken die nou voor een taal? Toen Violette tegen een giechelend stelletje zusjes zei dat we Nederlands spraken en uit Nederland kwamen, was het hek van de dam… het ging als een lopend vuurtje door de zaal. “Er zijn buitenlanders… Uit Nederland!” We waren ook op dit congres een bezienswaardigheid. We zijn de tel kwijtgeraakt hoe vaak we op de foto moesten, op zaterdag vlak voor het programma begon stond er zelfs een rij! Ook merkte we dat er “stiekem” foto’s van ons werden gemaakt, als men dacht dat we even niet keken ~klik~… Natuurlijk best grappig, maar op een gegeven moment wil je ook wel even rust. Gewoon even je boterhammen opeten of zo… hoewel…
Zondag tussen de middag stonden we onze boterhammetjes te smeren, met (goedkope) smeerkaas of zo, totdat onze lieve broeders en zusters dat in de gaten kregen. We moesten alles wat ze hadden proeven. Omelet, Gehaktbrood, Pizza-broodjes en weet ik veel wat allemaal nog meer! Heerlijk!
Ook op dit congres zijn we na afloop van het programma weggejaagd… 30 minuten na afloop gaan de lampen uit en de deuren op slot. Kijk maar op de foto: het programma was om 16:30 afgelopen, iets voor vijven ziet de zaal er dan zo uit: We weten inmiddels wel waarom… als je om 8 uur ’s ochtends aankomt is het al heel druk. De deuren gaan om 7:30 open. Als je dan aankomt is het ook al heel druk…! Er staat dan een file van auto’s die naar binnen willen, maar daar zitten alleen maar bestuurders in. De passagiers zijn al voor de deur gedropt, en leggen alle voorste rijen vol met tijdschriften, zangbundels en zo, voor het geval dat er nog iemand bij ze wil zitten. Zondag zaten we dus helmaal achteraan… zondag waren trouwens alle stoelen bezet, en stonden er nog heel wat broeders en zusters langs de kant… de zaal was duidelijk te klein…
Het verschil in aanwezigen tussen vrijdag en zondag viel trouwens ook op… op vrijdag ongeveer 1400 en zondag middag (drama!) 2300! Maar ja, veel Brazilianen hebben een 6-daagse werkweek, en het schijnt heel moeilijk te zijn om vrij te krijgen… We hopen dat iedereen toch het hele programma probeert te volgen, desnoods op andere congressen…
En Violette vertelde nog dat ze niet in de rij heeft hoeven staan voor de toiletten, wel voor de spiegel trouwens, tussen de middag, na het eten gaat iedereen (ook de mannen) massaal z’n tanden poetsen (en de zusters) hun neuzen poederen… Dit resulteert in een geweldige drukte voor de spiegels en de wasbakken! Wel heel leuk om te zien trouwens… We hebben er helaas geen foto van kunnen maken…
Al met al hebben we een heel fijn congres gehad. Een beetje vermoeiend, en ondanks dat we niet alles hebben kunnen begrijpen hebben we zeker het gevoel dat we opgebouwd zijn. Het congres is immers de plaats waar Jehovah’s geest is… We hadden het voor geen goud willen missen!
Als jullie je congres nog niet hebben gehad kun je er beslist naar uit zien. Het is geweldig!
Lieve groetjes,
Erik en Violette
We zitten hier in Holambra midden in de suikerrietoogst (mooi woord voor galgje). Suikerriet is een gewas dat voor verschillende uiterst belangrijke zaken wordt gebruikt. Men kan er schoonmaak-alcohol van maken, of met een soort mangel een sapje uit persen (smaakt naar suikerwater en je krijgt er lage bloeddruk van). Maar ook heel wat veel belangrijker zaken worden van suikerriet gemaakt.
