Foz do Iguaçú

Lieve vrienden,

Daar zijn we weer… Er is na ons bezoek aan Bethel een boel gebeurd… De zaterdag na Betel heb ik het voorrecht gehad om een lezing te mogen houden, nee, niet in het Nederlands maar in het Portugees! Het was een hele kluif, maar het is goed gegaan (zeiden de broeders en zusters). Ik ben in elk geval tevreden, maar ook heel blij dat het er weer op zit… Alleen ben ik bang dat ik deze lezing nu ook wel in NL zal moeten gaan houden… nou ja, we zien wel…

Na de lezing hebben we met z’n allen geBBQd, natuurlijk! Om het te vieren zeg maar. Het was heel gezellig! Het was trouwens ook heel koud! Precies de week dat de NL groep samen was, was het hier in Brazilië (zeker voor Braziliaanse begrippen) erg koud. 13 graden overdag, en ’s avonds in Holambra koelde het af tot 5 – 7 graden. En wij maar BBQ-en. Gezellig met z’n allen rond een gloeiend hete BBQ, met een bord eten in de ene hand en een caipirinha in de andere… wat wil een mens nog meer?

Zondag was ook weer een drukke dag. Eerst vergadering, daarna op reis. Op reis naar Parana! We zouden in 2 etappes naar Foz do Iguaçú gaan. Eerst zouden wij zo’n 600 km rijden naar André en Lola, en daarna, de volgende dag door naar Foz, ook weer zo’n 600 km. Had ik al gezegd dat het koud was? Nou, in Carambeí, waar André en Lola wonen was het nog veeeeel kouder. In de krant stond er zelfs een berichtje over. Het was rond het vriespunt… Heerlijk in huisjes zonder verwarming. Het was binnen dus ook HEEEL koud. Gelukkig hoefde we alleen maar te slapen, dus snel onder de wol. ’s Nachts hebben we het niet koud gehad, we zijn dicht tegen elkaar aangekropen… Maandag ochtend was het ook weer heel koud. Net of we op wintersport waren, met een koude harde wind! Snel in de auto, en er weer op uit! Weer 600 km rijden naar Foz, dwars door de staat Parana – zonder snelwegen…

’s Avonds kwamen we aan, en zochten een hotelletje – een keurig en niet te duur hotel, met er tegenover een kantoortje van een gids om de watervallen te bezoeken. Bij Foz, op de grens van Brazilië, Argentinië en Paraguay, stroomt de Rio do Iguaçú, die zich dicht bij dit drielandenpunt flink verbreed, en daarna 80 meter naar beneden stort… Volgens zeggen een van de mooiste dingen in Brazilië! Dat moesten we natuurlijk wel bekijken. We hebben met de gids gehandeld voor een mooi prijsje. Toen hij vroeg wat we hier deden, legde we uit wat ons werk hier is, en hij zei dat hij al dacht dat we getuigen waren! Hoe zo? Hij wees naar mij en zei: “Hij heeft zo’n pioniershoofd” – zijn hele familie bleek in de waarheid te zijn, en hij wist er veel van. Hij is opgegroeid in de waarheid, maar heeft er verder niets mee gedaan. We zijn met hem naar de watervallen gegaan…

De volgende dag was het zover om 8:30 stonden we allemaal klaar en zijn we vertrokken, het weer was opgeklaard, en het beloofde een warme dag te worden. De Argentijnse kant van de watervallen zijn we gaan bekijken. Dus eerst de grens over, een extra stempeltje in het paspoort halen en gaan maar! Het was fijn om een gids te hebben, hij wist precies waar we hoe laat moesten zijn om alles goed te kunnen zien, en om niet in de toeristen-file te komen… We begonnen met een boottochtje. Eerst bracht een grote jeep ons naar de aanlegplaats, en we stapte in. We kregen grote plastic zakken voor onze waardevolle spullen, en we vertrokken. De kapitein vroeg me met hoeveel we waren, met z’n achten dus. Een flink deel van de boot. Vinden jullie het erg als we wat nat worden, vroeg de kapitein, ik zei van niet, we hadden er op gerekend en extra (droge) kleren meegenomen. Ok, dan gaan we zo… was z’n antwoord. Dat hebben we geweten! Stel je een grote waterval voor, en dan een klein bootje met ons er in… en dat bootje vaart onder de waterval door, zoals op deze foto, zie je het bootje? We hadden geen droge draad meer aan ons lijf. Gelukkig waren de zakken die we kregen echt waterdicht, en bleven alle camera’s ed droog…

Later hadden we gelegenheid om ons even om te kleden, en te voet de watervallen van boven te bekijken. Het was zo machtig mooi! Zo veel water wat naar beneden komt… onvoorstelbaar. Wat een geweld. Heel indrukwekkend, ik heb er geen woorden voor. Je krijgt pas een beeld van hoe indrukwekkend het is als je er bent, denk ik, maar bekijk de foto’s eens, ik heb er een boel in ons fotoalbum gezet….

We hebben nog meer gedaan in Foz, er is daar een groot vogelpark. Veel van de vogels die daar leven kun je bekijken, sommige gewoon los. Heel mooi! De mooiste vogels in de mooiste kleuren kom je er tegen. Van HEEL groot tot HEEL klein. Fantastisch om te zien. Je krijgt daardoor heel veel waardering voor wat Jehovah voor ons gedaan heeft, hij heeft alles zóó mooi gemaakt, dat je wel tot de conclusie moet komen dat hij heel veel van ons houd. Deze vogel bijvoorbeeld. De toekan, deze zit hier ook in het wild. Ik heb er een keer een gezien in de natuur. Hij is zoo mooi, dat het bijna lijkt alsof hij uit de fabriek komt. Als we in de winkel iets zien dat zo mooi is denken we dat iemand dat heel knap heeft gemaakt, omdat het zo mooi is, en zo’n aantrekkingskracht op ons uitoefent, nou dat hebben de vogels die we gezien hebben ook. Deze is zoo mooi, dat het net is of iemand hem gemaakt heeft, juist om mooi te zijn, gelukkig weten wij dat dat inderdaad zo is. Jehovah heeft alles mooi gemaakt, speciaal voor ons om van te genieten… Dat hebben we gedaan de afgelopen dagen. We hebben genoten.

Het was de reis zeker waard. Het was een hele trip – vergelijkbaar met van Nederland naar Marseille (Zuid-Frankrijk) rijden voor een weekendje. 2 dagen rijden, 2 dagen Foz, en weer 2 dagen rijden terug naar huis… maar toch, zeker de moeite waard!

Lieve groetjes,

Erik en Violette