Velddienst in Limeira en omgeving

Lieve vrienden,

Het is nu donderdag middag en we houden even rust. Gisteren hebben we een drukke dag gehad. We zijn de hele dag op reep geweest om Nederlanders te vinden buiten Holambra. Dat valt niet mee…

De vorige groepen hebben via het telefoonboek namen gezocht die Nederlands leken. Zij hebben heel wat adressen bezocht, en hier en daar zelfs een Nederlander gevonden. Wij zijn gisteren naar Limeira geweest, een stad een uurtje hiervandaan. Een grote stad! We hadden 8 adressen daarzo, en nog een paar in een stadje ernaast.
Zie de adressen maar eens te vinden. Limeira lijkt wel een wereldstad. De stad ligt een beetje op een berg, of meerdere heuvels eigenlijk. Toen we aankwamen zagen we het al… Dat wordt een onmogelijke zaak, zonder kaart dan… We zijn dus maar een stratenkaart van de stad gaan halen. Een boekje was het. Alle straten stonden er in, tenminste dat zei de man die ‘m verkocht.

In de index stonden ze ook allemaal. Op de kaart misschien ook. We zijn er niet helemaal achter gekomen. De kaart had in elk geval niet de kwaliteit die we in Nederland verwachten van een stratenkaart. De bladzijden sloten niet op elkaar aan, als je “van een kaart afreed” en naar de volgende bladerde was het altijd maar hopen dat je nog wist waar je was. Soms ontbrak er gewoon een meter of 200 voordat de kaart weer verder ging. Maar goed. We hebben alle adressen zo’n beetje gevonden. Met veel zoekwerk, heen en weer gerij, vragen, zoeken, draaien, nog eens zoeken, keren enz.

In een straat kwamen zochten we een adres, nummer 303. De huizen zijn hier niet opvolgend genummerd, maar per meter. Nummer 100 is honderd meter de straat in (even en oneven zijn wel net als in NL aan de andere kanten van de straat). We stonden dus voor nummer 298, en een stukje verder op was nummer 345 of zo met een braakliggend stukje grond ertussen. Er stond nog wel een huisje tussen. Vlak bij 298. Het zou dus nummer 303 kunnen zijn, maar er stond geen nummer bij, en er was niemand thuis om het aan te vragen.

Toen maar even bij 298 naar binnen gelopen en gevraagd. Het was een bedrijfje. De man wist van niks. Van 303 had hij nog nooit gehoord. We legde hem uit wat we deden, dat we Nederlanders zochten. Hij zei: “wacht even – ik ga het vragen”. Hij sprong de straat op en sprak een voorbijgangster aan. Wij er achteraan… De voorbijgangster wist ook van niks, maar zij kende wel iemand in deze straat. Wacht maar… ze liep een stukje terug (met haar zware boodschappentassen) en sprak verderop een oude vrouw aan. Zij kende geen Nederlanders, maar wij vingen wel iets op over “Alemão” (duits) toen de oude vrouw naar het nummer 303(?) wees. Aan de naam te zien zou dat kunnen. In Limeira zijn veel Duitsers. Dus… door naar het volgende adres.

We reden naar een plaatsje (gelukkig niet zo’n heel groot plaatsje) op zoek naar de volgende adressen. Ook daarvan hadden we natuurlijk een kaart nodig. Peter ging er een kopen bij een kiosk. De man had geen kaarten van de plaats, maar op het gemeentehuis kun je er een krijgen… Dus naar het gemeentehuis. Na veel gehannes, gepraat (met handen en voeten), heen en weer geloop tussen balies en medewerkers kwam Peter eindelijk terug met een kaart. Een kadasterkaart… kostte R$ 3,- en was heel duidelijk. Alles keurig op schaal. Je kon per perceel precies zien waar er wat gebouwd was, de plaatsen stonden er keurig op… een SUPERKAART! We hadden alle adressen snel gevonden. Onderweg nog even aangehouden door een agent. Deze vroeg naar papieren oid. (Violette en ik waren op dat moment te voet op zoek naar een adres) Peter en Marcia verstonden niet precies wat de agent wilde. Wij hadden het adres niet kunnen vinden. Het nummer was geen huis, maar een bibliotheek oid. De agent vroeg of wij wel Portugees spraken en wat we aan het doen waren. We hebben hem kunnen uitleggen wat we deden. Hij was (gelukkig) niet onaardig, en hielp ons keurig aan het adres, ging mee naar binnen en vroeg de bazin (want de bibliotheek was echt het goede nummer) of ze ons kon helpen. Helaas, ook daar woonde niemand die Nederlands sprak.

We hebben die dag geen Nederlanders gevonden, maar wel een mooi getuigenis kunnen geven aan de mensen die we aanspraken om ons te helpen. Iedereen wilde wel een traktaatje lezen. Dus… geen Nederlanders, wel succes!

Morgen doen we nog een poging, nu gaan we de andere kant op!

Lieve groeten,

Erik en Violette

PS: Heel erg bedankt voor al jullie leuke reacties, mailtjes, berichtes enz… We waarderen het heel erg. Steeds als we even heimwee hebben, of moe zijn, of het even niet zien zitten kijken we ze door, en voelen ons weer helemaal ok! Blijf ze sturen!