Het kan niet altijd feest zijn...

Lieve vrienden,

Velen van jullie vragen ons steeds naar het weer. Zeker als het in Nederland weer eens slecht weer is. Nou, hier is het winter, dus je snapt het wel… Voor ons geen zomer dit jaar. De Braziliaanse winter betekent voor ons (in Holambra) overdag zo’n 25-30 graden en een strak blauwe lucht. Afzien hè!

We hebben wel geluk hoor. De andere groepen die wat zuidelijker en hoger zitten hebben het soms wel koud. Er zijn daar zelfs planten stukgevroren hoorden we. Dus… wij zitten hier prima. Lekker velddienst weer. Maar… Het kan niet altijd feest zijn!

We zouden zondag een paar daagjes wat verder weg op zoek gaan naar Nederlandse adressen. Ons gebied beslaat de hele provincie São Paulo, dus we zitten zo een paar honderd kilometer verderop. We hadden besloten om naar de kustplaats Ubatuba te gaan, want via het telefoonboek hadden we wat Nederlandse namen gevonden. Zondagmiddag na de vergadering zijn we vertrokken. Het was me het ritje wel! Als je het kaartje bekijkt van de kust zie je iets bijzonders… Een hoge bergrug ligt praktisch aan zee! Dat levert mooie plaatjes en onwerkelijk aandoende uitzichten op, maar de afdalingen in het donker op een mistige natte en onbekende weg zijn spannend! Maar goed, we zijn veilig aangekomen. We zochten een hotelletje op en hebben nog een gezellige avond ervan gemaakt.

We zeiden steeds voor de grap dat we gingen “prediken” op het strand, je weet wel ;-)

Dat moesten we natuurlijk wel waarmaken. Het regende een beetje, maar het was niet koud, dus we zijn maar even een nachtzwempartijtje gaan houden. Was leuk! Heerlijk om ’s nachts te zwemmen! Zeker na zo’n lange rit! Daarna zijn we, na nog wat gedronken te hebben, gaan slapen, want de volgende dag zouden we in de velddienst gaan.

Nu moet je weten dat iedere keer als we in Holambra vertelde dat we naar Ubatuba gingen de broeders ons lachend vertelde dat het eigenlijk Uba-Chuva is… (Chuva is Portugees voor Regen). De hoge bergen voor de kust zorgen dat wolken hun regen lozen om over de bergen heen te kunnen komen. Nou… dat hebben we geweten. Het kan dus niet altijd feest zijn. Voor degenen die zich onze trouwdag nog kunnen herinneren, zo was ook onze velddienstdag in Ubachuva. Kijk maar:

(Kijk ook in het fotoalbum voor meer foto’s van ons tripje naar Ubatuba, maar lees eerst het verhaal uit – Doe alles één voor één…)

We waren met 12 personen – 3 auto’s – op zoek gegaan naar Nederlanders. Die dag hebben we niet veel bereikt. Een paar huizen die wel van Nederlanders zijn, maar die vakantiewoningen zijn, en dus alleen in de zomer bewoond zijn. Of Nederlanders die huizen verhuren aan Brazilianen. Anyway… Het was niet helemaal voor niets, want we hebben toch wat Nederlanders in kaart kunnen brengen. Er zijn nog genoeg adressen over voor een volgende keer of een volgende groep.

De 2e dag van ons uitje hadden we gereserveerd voor het strand. Gelukkig was het de volgende dag weer feest! Het was heerlijk weer, en er zijn voldoende heerlijke stranden in de buurt daarzo dus we hebben een heerlijke dag gehad! Het weer was geweldig en de zee heerlijk. Het is natuurlijk Atlantische oceaan daar, dus enorme golven. Sommigen wel 3 of 4 meter hoog. Soms eng, maar meestal heerlijk! Na een hele dag op het strand gingen we ’s avonds moe, maar heerlijk ontspannen naar het hotel. De volgende dag stond er weer velddienst op het programma…

Het was weer heel mooi weer! Wat is het toch ellendig om te moeten pionieren in zo’n ver land! ;-)

Er gebeurde die dag iets wat ons wel weer heel erg heeft aangemoedigd… Eigenlijk begon het ’s ochtends vroeg al. Er waren nog een stuk of wat adressen. Niet zo heel veel meer. Er moet nog meer nazoekwerk gedaan worden om ze te kunnen vinden. Eigenlijk wilde we ons beperken tot Ubatuba, en de adressen daar doen. Maar omdat het er maar een paar waren stelde ik voor om naar het volgende plaatsje te rijden (40 min heen en 40 terug) om daar het enige adres dat we hadden te doen. Na veel wikken en wegen vond de rest dat goed, en spraken we om 12 uur weer af bij het Hotel. Het zou voor ons maar krap worden om dat te halen. We zouden eerst een adresje doen in Ubatuba en daarna doorrijden naar Caraguatatuba.

Daar moesten we heel wat zoeken en verschillende keren vragen waar we moesten zijn. Het bleek een klein dorpje te zijn vlak voor Caraguatatuba. Eindelijk hadden we het adres gevonden (het liep toen al tegen 12 uur).

Violette zou dit adres gaan doen met Allen, een pionier uit Campinas die Nederlands aan het leren is (Hij is 15 jaar, leert op de avondschool en heeft in augustus pioniersschool! Cool hè, of zoals de Brazilianen zeggen “Legal!”). Violette vroeg in het Portugees of er Nederlanders woonden, “Ja” zei de man. Dus Violette begroette de man in het Nederlands… en meteen zwaaide het hek open; Kom binnnen! Ze mochten binnenkomen en konden even praten. Kregen wat te drinken aangeboden, en toen Violette vertelde dat wij (Danilo en ik) nog in de auto zaten moesten wij ook maar binnen komen. We hebben heel leuk kunnen praten met z’n allen. Hij blijkt uit Eindhoven te komen, van oorsprong. Uiteindelijk na wat over koetjes en kalfjes te hebben gepraat ook nog een leuk gesprek over de waarheid kunnen hebben. Zij bleken erg na te denken over de dingen die er gebeuren en waarom God dat toelaat cq zou veroorzaken. We hebben de bijbel kunnen gebruiken en uiteindelijk een leert de bijbel boekje kunnen geven. De vrouw wilde het graag hebben en lezen. We moesten ons telefoonnummer geven voor als ze vragen zou hebben, of ons zomaar wilde spreken. We moesten ook zeker eens terugkomen om verder te praten. “Zij dwong ons er als het ware toe”.

We zouden bij ons nabezoek wel van te voren moeten bellen, want de enige reden dat het echtpaar thuis was, was dat hij wat last had van zijn keel! Ze gaan namelijk altijd vissen – iedere woensdag – en zijn daarom dan haast nooit thuis! De man vertelde nog dat er vaak Braziliaanse mensen aan de deur komen om over de bijbel te praten (iedere week wel – zo vaak komen ze hier door hun gebied) maar dat hij die mensen altijd wegstuurt.

Dus… Het adres dat we eigenlijk niet wilde doen bij die mensen die nu alleen maar heel toevallig thuis waren, die normaal nooit bereikt worden met het goede nieuws nodigde ons nu zomaar binnen, en we hebben een fijn getuigenis kunnen geven! Het is allemaal niet voor niets! We voelen echt Jehovah’s hand hierin!

Na dit adres zijn we terug naar huis gereden. De anderen hebben we niet meer gezien, maar gelukkig wisten wij de weg terug naar huis ook. We hebben een heerlijke paar dagen gehad! Het was heerlijk om het nuttige met het aangename te verenigen!

Vandaag is het Donderdag, en houden we ons een beetje rustig. Een beetje voorbereiden voor de vergaderingen van het weekend, boodschappen, een beetje bloggen enzovoort…

Lieve vrienden,

We spreken jullie snel weer!

Groetjes,

Erik en Violette